Geschreven door : Hans De Bisschop - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Wouden van Opaal -1+2 - Delen 1+2

Wouden van Opaal -1+2 - Delen 1+2

Trezebezen, tovenarij en Titanen

Ooit waren de wouden van Opaal een waar aards paradijs om in te verblijven. Ooit? Ja, in de tijd dat een ras van gigantische wezens, de Titanen, prachtige paleizen en steden bouwden met behulp van mysterieuze magische stenen. Een tijd van voorspoed, vrede en rechtvaardigheid was aangebroken. Bovendien deelden de Titanen al hun kennis met de bewoners van Opaal. Hun volgelingen vormden dan ook de eerste Broederschap van het Licht. Op een dag waren de Titanen echter spoorloos verdwenen en bleven de inwoners van Opaal in halve chaos achter. De Broeders van het Licht kregen nu de zware taak toebedeeld om Opaal op het goede pad te houden. Ver van de Haven van het Licht, de spirituele hoofdstad van Opaal, meerbepaald in het dorpje Drummor, heeft men door de eeuwen heen niet al te veel gemerkt van al die veranderingen. Darko is een jongeman net als alle andere en zijn grootste droom is, net als zijn vader en grootvader vóór hem, een van de meest vermaarde brillenmakers van Opaal te worden. Een bezoek van oom Urfold, gooit Darko's wereldje echter compleet overhoop. In een mum van tijd is hij de meest gezochte persoon in Opaal, de vervuller van een eeuwenoude profetie en een aartsvijand van de dictatoriale Xarchias, opperpriester van het Licht.

In Frankrijk durft men De wouden van Opaal al eens omschrijven als "de andere grote fantasysaga van Arleston". Aan enthousiasme geen gebrek met andere woorden, maar is het ook wel degelijk "groot" en een "saga"? Deels door het overdonderende succes van Lanfeust & co, werd De wouden van Opaal een beetje naar een zijspoor geschoven. In tijden dat sommige mensen last beginnen te hebben van een overdosis Lanfeust- en Troy-verhalen is dat eigenlijk een spijtige zaak. Het scenario van De wouden van Opaal is typisch Christophe Arleston: magische elementen in de vorm van de Broeders van het Licht, niet al te preutse trezebezen die hun mannetje kunnen staan, halfmythische wezens die zoek geraakt zijn en een queeste om u tegen te zeggen.

Zo zijn er toch tien in een dozijn? Zeker en vast, maar zoals geen ander weet Arleston het geheel op de meest sappige manier aan elkaar te knopen. Humor en ondeugende elementjes zijn daarbij essentieel, al moeten we wel vermelden dat De wouden van Opaal iets serieuzer is opgevat dan Lanfeust. Op de een of andere manier weet Arleston ook steeds weer de beste tekenaar voor de reeks in kwestie te vinden. Tekenwerk en scenario sluiten naadloos op elkaar aan. We denken dan bijvoorbeeld aan Didier Tarquin (Lanfeust), Jean-Louis Mourier (Trollen van Troy) en nog recenter Pierre Alary (SinBad). Voor De wouden van Opaal viel de keuze op Philippe Pellet, een min of meer nobele onbekende in de wereld van de negende kunst. Wat de man doet, doet hij goed, zeer goed zelfs. Dat bewees hij bovendien al met de reeks De Krijgsheren op scenario van Dominique Latil.

De wouden van Opaal is een meer dan geslaagde reeks waarvan bij Soleil inmiddels zes delen verschenen. De Nederlandstalige lezer heeft dankzij Uitgeverij L dus nog wel even mooie vooruitzichten in de komende maanden warain per maand een nieuwe heruitgave (tot deel 3 vertaalde Talent de reeks) of gloednieuw deel verschijnt. We kunnen enkel hopen dat Arleston voldoende tijd blijft vinden om de reeks verder te zetten. We willen echt wel weten waar die Titanen nu daadwerkelijk heengetrokken zijn!