Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Suske en Wiske - 321 : Het ijzeren duel

Suske en Wiske - 321 : Het ijzeren duel

Een fijn weerzien

"Papa kijk, Het ijzeren duel is uit! Please, papa, mogen we..." Het ijzeren duel. Voor het eerst hebben mijn kinderen dagelijks de stripstrookjes gevolgd in de krant. Ze hebben de voorbije weken gelachen, gehuiverd en zelfs de knekelscènes nagespeeld met hun Lego Ninjago. En nu is het album uit, en sinds lang, heel lang, kochten we nog eens een Sus en Wis. Als laatste in de rij mochten we ook het rode boekje lezen, en eerlijk is eerlijk, we hebben ervan genoten.

Jaren na de blauwe reeks herontdekt Lambik zijn schermcapaciteiten en al snel wordt hij het talent van de schermclub. Dit is echter niet naar de zin van de voormalige clubkampioen die hem uitdaagt voor een alles-of-niets-weddenschap. Natuurlijk raapt onze gekalibreerde kwibus de handschoen op, maar na verloop van tijd begint den Bik te twijfelen aan zijn overwinningskansen. Hij heeft de magische degen nodig! Als je deze in je handen hebt, ben je onoverwinnelijk. Stiekem laat Lambik zich met de teletijdmachine terugflitsen naar het Gent anno 1680, de glorieperiode van de musketiers én het jaar waar de degen voor het laatst werd opgemerkt. Natuurlijk glippen Sus en Wis mee.

Het ijzeren duel is een echt Lambikverhaal geworden. En — juicht allen in de lage landen — Lambik wordt er niet als een klunzige nar neergezet. Net zoals in de gouden oudjes is Bik heldhaftig en edel, maar blijft hij ook gezegend met zijn kleine kantjes. Het avonturenverhaal zit opvallend evenwichtig in elkaar, en bevat alle bekende Sus en Wis-ingrediënten gaande van de obligaat gemaskerde onbekende over de dwaze mopjes en een scheutje geschiedenis tot een kleine moraal. Grafisch is deze krantenstrip met zijn dynamische kadrering en opbouw echt wel mee met zijn tijd. Luc Morjaeu en zijn team spelen ook enorm met gelaatsuitdrukkingen. Elk kadertje toont een uitvergrote emotie bij elk van de protagonisten. Is het banale overacting? Is het een teveel aan manga? Feit is dat mijn kinderen dol zijn op die mimieken en dat het eigenlijk wel werkt.

Deze Sus en Wis is geen vintage Vandersteen. Laat staan een album uit de blauwe reeks. Maar nu we toch uit onze ivoren toren zijn gekomen, kan dit album zeker de vergelijking doorstaan met een goede Paul Geerts. Deze hernieuwde kennismaking met onze jeugdhelden nodigde alleszins uit tot meer. We hebben inhaalwerk voor de boeg.