Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Songlife

Songlife

Kom in mijn armen, boomer

Bekentenis. Een nieuwe strip lezen is bij ons een heel ritueel. Eerst laten we voorzichtig een lp uit de hoes glijden, of schuiven de cd in de lader, of surfen naar de ideale Spotify-soundtrack. Dan schenken we ons iets in. Jaja, de sfeer komt erin. Tenslotte nemen we de strip vast. Hij ruikt als nieuw. We genieten van de cover en we bestuderen de achterflap. En dan beginnen we te lezen. Als een strip goed is, zijn we al snel van de wereld en schieten we enkel uit onze leesroes als de muziek stilvalt. Als een strip geweldig is, durven we al eens op te kijken om een tekst of tekening helemaal te laten binnenkomen. Op dat moment horen we vreemd genoeg altijd die ene juiste riff, beat of songtekst. Zo hebben we al talloze strips die onlosmakend verbonden zijn met muziek.* En omgekeerd. Het hoeft dus geen betoog dat Doorzon-tekenaar Gerrit de Jager ons vooraf al helemaal knock-out geslagen had met de insteek van zijn Songlife. Een striproman over het grote belang van muziek in zijn leven, vaak als inspiratie, soms als troost maar vooral als blijvende herinnering aan gebeurtenissen die een indruk op hem hebben achtergelaten.

We hadden ons helemaal genesteld met onze favoriete playlist van het moment op de achtergrond en begonnen te lezen. Het werkte niet. Het moest stil zijn. Meer nog, elke klank ergerde ons. En dat is volledig de straffe verdienste van de Jager. Hij vertelt zo geweldig mooi over de muziek die hem in zijn lijf zit dat we enkel die nummers spontaan horen in ons hoofd. We horen Bruce Springsteen, The Rolling Stones, Jimi Hendrix in één geweldige mix. We geloven zijn verhalen over alle (on)beantwoorde liefdesnummers. We gniffelen bij zijn Ry Cooder-anekdotes. We genieten opnieuw mee als hij zijn verstripping van Peter Koelewijns Kom van dat dak af uit Strips in Stereo herneemt. We zitten op één lijn als hij Paul Wellers You Do Something To Me (zie extra) doodknuffelt. Het is allemaal zo herkenbaar. Machtig!

Maar toch. Gerrit de Jager, die geboren is in 1954, vertelt over zijn jeugdjaren. Over de muziek die tussen zijn vijftiende en vijfentwintigste bij hem heel hard is binnengekomen. Deze muziek is daarentegen niet de soundtrack van onze jeugd. We hebben zijn muziek later ontdekt en leren waarderen. Zijn songs hebben echter ons leven niet bepaald. En dat creëert toch een klein beetje een "OK boomer"-gevoel bij ons.

Gelukkig kunnen we bijna alle verhalen herschrijven met een flinke portie New wave en grunge in plaats van de Jagers muzikale helden. Emotie is universeel, alleen de klankkleur is wat anders. Tijdens het tekenen van Songlife lijkt Mr. Doorzon dit te beseffen. Songlife komt helemaal los wanneer zijn tienerdochter en (jongere) vrouw op de proppen komen. We leven mee als zijn dochter zich schaamt omdat haar vader met haar meewil naar een concert van fuifbeest Lizzo. Herkenbaar, of zeiden we dit al

Songlife is een heel fijne striproman geworden over de betere late sixties en vroege seventiesmuziek, volwassen worden en de onvergankelijkheid van ultieme emoties. Ondanks en dankzij de muziek is dit een aanrader. Knap werk, boomer!

* Bij deze willen we hierbij nog eens Cosey, Christian Durieux en Stedho bedanken voor hun luisteradviezen bij respectievelijk hun stripalbums van Jonathan, Pacific Palace en Red Rider.

** Hier vind je Gerrit de Jagers Spotify-playlist met alle songs uit Songlife. Beter wordt het niet.

Extra: You do something to me (1995) door Paul Weller.