Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Marina - 1 : De kinderen van de doge

Marina - 1 : De kinderen van de doge

Een topper tussen wal en schip

Marina. Marina. Marina. Als je spreekt van een stomme, verbrande naam, dan is het wel deze. Rocco Granata, Johnny's, de wagen — nou ja — Morris Marina,... Marina linkt ons geheugen niet direct met een onmisbare klasse. Toch ligt de stripreeks Marina hier voor ons. Een grauwe, banale cover met twee kinderen die wat verdwaasd in een goedkoop profiel staan. Op de achtergrond herkennen we een dof Venetië. Boeiend is anders... maar net voordat het album uit onze ooghoeken verdween, lazen we de naam Zidrou. Zidrou! De scenarist die ons Lydie, De verhalenverteller, Een mooie reis, Michel en andere Moederkillers schonk. We willen het vel van de beer niet verkopen, maar de ex-onderwijzer heeft ons de laatste jaren steevast verrast met knappe, originele strips die hij steevast maakte met minder bekende tekenaars. Zou dit nu weer het geval zijn? We besloten de strip alsnog een kans te geven.

De kwieke professor Federico Boccanegra en de knappe Lisbeth Norwich, fotografe bij National Geographic, zijn in alle staten. Na vijfendertig jaar zoeken hebben ze in de lagune het scheepswrak gevonden van de dochter van de doge, Marina Dan Dolo. Bijna zevenhonderd jaar geleden vervloekte ze Venetië en zwoer er de ondergang van. Je zou voor minder. Om de vriendschap tussen de stadstaat en het Turkse rijk te bezegelen, werd Marina uitgewisseld met de jongste zoon van de sultan. Maar op de plaats van afspraak blijkt de jonge Turk vermoord. Marina en haar broertje Zuane vallen in de handen van een bende meedogenloze piraten. Het begin van het einde.

Met Marina slaat Zidrou nog maar eens een nieuw pad in. Ongegeneerd wil hij hier een avonturenverhaal vertellen met een grote A. Zidrou gaat hier Yves Sente, Stephen Desberg én vooral Jean Van Hamme achterna. Na een rommelig begin slaagt de Brusselaar daar wonderwel in. Het verhaal van Marina laat je allerminst onbewogen en zou zo gerecycleerd kunnen worden voor een Thorgal of een Schorpioen. Dit is avontuur pur sang. Minder enthousiast zijn we echter over de tekeningen. Matteo, die ooit met Zidrou het aardige Requiem maakte, kiest hier voor een commerciële, historische tekenstijl die het midden houdt tussen Milo Manara en François Bourgeon. Goed bedoeld, maar hij eindigt te vaak tussen wal en schip. Nochtans heeft de reeks meer potentieel in haar kleine teen zitten dan pakken andere historische strips. Het is aan jou om deze te durven te ontdekken.

Marina. Wat een naam, maar binnen een paar albums denken we bij het horen ervan spontaan aan deze stripreeks. Marina en Zidrou, het blijft toch wat wennen.