Geschreven door : Jan Goffin - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Luchtwegen

Luchtwegen

Levensfilosofie tijdens midlife

Yvan is een man van vijftig die zich niet goed voelt in zijn vel. Volkomen aannemelijk, hij verloor namelijk op korte tijd zijn vader en moeder, en ook zijn baan. Zijn vrouw Florence vertoeft voor haar werk geruime tijd in Taiwan en hun twee kinderen zijn ook het huis uit. Zoon Martin werkt in Canada en dochter Aude is vooral actief in een actiegroep voor het milieu. Het appartement in Parijs was dan ook overbodig en te duur geworden. Yvan mag tijdelijk zijn intrek nemen in de vakantiewoning van het koppel Thierry en Sandra in de Jura. Ze zijn al met elkaar bevriend sinds hun jeugdjaren. Het is begin winter en er ligt volop sneeuw in het Franse departement tegen de Zwitserse grens. Yvan voelt zich eenzaam en probeert de tijd te vullen met wandelen, schrijven, in zijn oude spullen rommelen, skypen met vrouw en dochter, oude herinneringen ophalen met Thierry en Sandra. Maar er is nog niet echt een zingeving, een nieuwe job of een nieuw doel in zijn leven. De toevallige ontmoeting met Julia, die een sportwinkel uitbaat in het dorp, doet hem enigszins terug wat vertrouwen krijgen in zijn eigen waarde en kunnen. Tijdens een wandeling verneemt hij van Sandra dat ze borstkanker heeft gehad en verbaast hij zich erover niet eerder in vertrouwen ingelicht te zijn geweest. Iedereen blijkt echter geheimpjes te hebben, want “zelfs je beste vrienden vertel je niet alles”. Wanneer bij het begin van de lente Yvan opnieuw positiever ingesteld raakt en Thierry en Sandra een barbecue organiseren om zijn donkere periode af te sluiten, verschijnt er een persoon die een grote impact heeft gehad, dertig jaar geleden op het verjaardagsfeest van een vijftigjarige, die zij toen als twintigers al héél oud vonden...

Het scenario is van het trio Étienne Davodeau, Christophe Hermenier en Joub, die mekaar al kennen van in de jaren 1980 en nu zelf vijftigers zijn. De tekeningen van Davodeau zijn soms rudimentair, maar hij zet zijn personages karaktervol neer. Het is dezelfde typische stijl sinds zijn De stroman (1996) of De val (2004) en andere. Zijn albums neem je met plezier vast. De verzorgde inkleuring is van Joub.

Het mooie album schetst heel raak het keerpunt dat we allen (zullen) voelen bij het bereiken van een bepaalde leeftijd. Sommigen voelen het al rond hun veertigste, maar zeker op je vijftigste is dat toch iets bijzonders. Dan begin je sowieso aan de laatste helft van je leven, mocht je ooit honderd worden. De zin van een aantal dingen van het routineus, dagelijkse leven kan dan in vraag worden gesteld, het wordt bezien als louter een bezigheidstherapie. We gaan ook meer en meer teruggrijpen naar herinneringen die we koesteren, “als het kostbaarste dat we bezitten”. Maar niet bij de pakken blijven zitten. De boodschap is om ons niet te laten meeslepen in die negatieve en passieve teneur en om in elk ogenschijnlijk banaal voorval het mooie te zien en er het beste van te maken zolang we leven. En ook contact te onderhouden met de mensen die ons omringen.