Geschreven door : Koen Driessens - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Licht

Licht

Zware kost

Drie jaar na de Zon bereikt ons het Licht. Echt zonlicht doet er een dikke acht minuten over, maar dat zou wat snel geweest zijn voor dit tweede deel. Zeker als duidelijk zichtbaar is dat Wilbert van der Steen er best een hele tijd op gezwoegd heeft. Terecht? Ook na Licht blijven we niet onverdeeld gelukkig achter met deze zware kost.

Toen Zon werd aangekondigd, keken we er reikhalzend naar uit: met drie frisse en fantasierijke albums rond Ayak + Por had van der Steen (samen met Marc Legendre) wat ons betreft zijn Willy Vandersteenprijs al dubbel en dik verdiend (die hij pas na Zon zou krijgen). Een kinderboekenillustrator genaamd W. van der Steen was immers gedoemd om in de Lage Landen een groot striptekenaar te worden. Echter, na Zon betrok onze stemming een beetje. Loodzwaar verhaal — over een jongen die zijn erfenis ontzegd wordt en de liefde van zijn moeder moet missen, zijn geliefde opa verliest en op de koop nog eens valselijk beschuldigd wordt van moord op zijn oma — met wat onvoldoende uitgediepte personages, maar wel vlotte, speelse tekeningen.

Naar Licht keken we argwanend uit: overtuigt het verhaal alsnog of bevestigt het de eerste indruk? Licht is alvast evenmin licht van toon: Lucien (die zich nu Luc noemt — toeval of niet: beide namen zijn afgeleid van het Latijnse "lux" of "licht") is op de vlucht en komt in een circus terecht, waar hij gechanteerd wordt door niksnut Ritus (goed voor Lucs "rituele" overgang naar volwassenheid?) die ontdekt wie hij is en hem misbruikt voor een misdadig plannetje. Een lichtpuntje is dat van der Steen de tijd neemt voor zijn verhaal: zo heeft hij zes pagina's over voor Lucs vlucht tot het circus of besteedt hij heel wat platen (veelal zonder veel tekst) aan de ontwikkeling van de plot. Nergens komt dat te traag of nodeloos tijd rekkend over.

Vreemd is echter hoe van der Steen al zijn personages uit Zon overboord gooit — uitgezonderd Luc(ien) — en een volledig nieuwe setting gebruikt. Van der Steen spaart zijn lezers ook niet: niet alleen is Ritus een eersteklas gewelddadige bully (met een wat stereotypisch boksersuiterlijk), maar het verhaal speelt grotendeels in een — nota bene door een pastoor gerunde — hoerenkast. Meer nog dan in Zon geeft dit aanleiding tot expliciete seks, waardoor we ons nog meer zijn gaan afvragen: voor welk publiek is deze reeks eigenlijk bestemd? Het verhaal is kinderlijk eenvoudig, de tekeningen zijn in een kinderstripstijl, de personages zijn ongecompliceerd, maar hun verhoudingen zijn complex, er is zo goed als geen humor te bespeuren en de plot is — zoals gezegd — behoorlijk zwaar op de hand (en soms wat onwaarschijnlijk op toevalligheden gestoeld). Zelfs een bij uitstek kindvriendelijke omgeving als het circus komt hier nergens zo uit de (spaarzaam ingekleurde) verf.

Het boek is zeker niet slecht, maar het licht hebben we er niet meteen mee gezien. Volgt na Licht uiteindelijk helemaal de duisternis of vindt Wilbert van der Steen toch nog waar de lamp brandt? We blijven ernaar uitkijken.