Geschreven door : Peter Rotthier - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Lefranc 29: De chaostheorie

Lefranc 29: De chaostheorie

Hoger ingeschat

Scenarist Roger Seiter en tekenaar Régric mogen weer eens opdraven om de creatie van Jacques Martin gestalte te geven. Régric debuteerde in deze reeks in 2009 met Zwarte Kerst. Hij had daarvoor al zijn sporen verdiend onder de vleugels van de meester zelf bij het tekenen van de eerste drie verhalen uit de educatieve reeks De Reizen van Lefranc. Seiter schreef zijn eerste Lefranc-verhaal in 2014 met Cuba Libre.

Wat meteen opvalt is dat we ten opzichte van het vorige album plots vier jaar verder springen. De Chaostheorie speelt zich af tegen de achtergrond van de Olympische Spelen in Melbourne. In de aanvangsfase wordt een vliegtuig neergehaald door een onbekend projectiel. Rond datzelfde moment landt journalist Guy Lefranc in Australië om daar de Spelen te verslaan. Door het slechte weer zijn er echter nauwelijks vluchten naar Melbourne zodat het kantjeboord wordt voor de journalisten om tijdig ter plaatse te zijn voor de openingsceremonie. Een vijftigtal mensen krijgt toch de kans met een stevig vliegtuig de reis te maken, maar door het zware weer onderweg komen ze in de problemen terecht en moet er een noodlanding gemaakt worden. De hele crew wordt opgepikt door een aantal Zuid-Amerikaanse indianen die onder leiding staan van een wereldvreemde miljonair die de oceaan bevaart met een atoomschip. Lefranc en zijn medepassagiers worden gevangen gezet zodat het doel van de excentrieke kapitein om een aanslag te plegen tijdens de openingsceremonie niet in het gedrang komt. Aan Guy en zijn medestanders de taak dat te voorkomen.

Het scenario van Seiter mag er wezen. Seiter is een betere verteller dan François Corteggiani die weleens de pedalen durfde te verliezen in zijn Lefranc-verhalen. Seiter weet het wetenschappelijke beter leesbaar te houden voor de modale lezer en bouwt ook iets meer spanning op waardoor we De Chaostheorie wat hoger inschatten dan zijn voorganger.

De Lefranc van Régric ziet er wat jonger uit dan de versie van Christophe Alvès, de tekenaar van het vorige album. Régric tekent de lippen net ietsje anders. Ook het kapsel wijkt enigszins af. Voor de rest is het moeilijker om dit album met het vorige te vergelijken. Het Principe van Heisenberg was een letterlijk donker verhaal omdat het zich voornamelijk in het duister afspeelde terwijl dit nieuwe verhaal zich grotendeels afspeelt in dag- of kunstlicht waardoor de tekeningen kleurrijker ogen. Alvès zat in het vorige album bovendien geregeld vast aan de oeverloze beschrijvingen van de reiswegen die genomen werden. In De Chaostheorie gaan Régric en Seiter direct op hun doel af wat het geheel ten goede komt.

De Chaostheorie bevestigt enigszins dat het niet altijd een goed idee is om diverse auteurs elkaar te aten afwisselen om een reeks voort te zetten. Continuïteit is ook voor een langer lopende reeks als Lefranc belangrijk. Na het lezen van dit nieuwe album bekruipt ons het gevoel dat Lefranc in twee verschillende klassen speelt. We kunnen met een gerust hart besluiten dat Régric en Seiter in de hoogste klasse spelen.