Geschreven door : Gert Meesters - Categorieën : Reviews Focus Knack

Klaagzang van de verloren gewesten, de-7 : Fee Sanctus

Klaagzang van de verloren gewesten, de-7 : Fee Sanctus

Tijdens het lezen van de prequelcyclus De genaderidders brak bij ons een volgroeid inzicht uit zijn eierschaal: de scenario's van Jean Dufaux moeten het bijna helemaal hebben van de kwaliteit van de tekenaar met wie hij samenwerkt. De enige reden voor het prestige dat De klaagzang van de verloren gewesten nog steeds bezit - extra groot formaat, luxueuze bundelingen, succes aan de kassa - is dus het klassieke talent van Grzegorz Rosinski, de Thorgal-tekenaar die de eerste cyclus voor zijn rekening nam, en van Philippe Delaby, de Murena-illustrator die het tweede albumkwartet vormgeeft.

Na de eerste cyclus had Dufaux woord moeten houden en de reeks moeten opbergen. Sindsdien gaat het steil bergaf. Welke herkauwde fantasy heeft Dufaux zoal in petto voor Fee Sanctus? Een dodelijke broedertwist, een letterlijk vermoorde onschuld en maar liefst twee initiatierites - een aan de kant van de goeden en een aan de kant van de slechten, dat spreekt. Het centrale verhaal van deze cyclus over de zoektocht naar een heks die spontaan een goede fee is geworden, schiet pas aan het einde van het boek een beetje op. Delaby kan het stereotiepe scenario gedeeltelijk verhullen door de extreem fotorealistische portretten, die de veelvuldige monsterlijke transformaties van personages bijna tastbaar maken. Toch kan hij de brokkelige torens van het Dufaux-imperium niet in zijn eentje overeind houden. De sprookjesachtige poëzie die Rosinski aan de strip meegaf, is niet Delaby's kopje thee. Hij houdt het bij clichématige boosaardige heksen met tentakels, die opeens middeleeuwse posterbabes kunnen worden. Deze fantasy ontbreekt het aan fantasie.

Score : *---