Geschreven door : Diederik Van De Velde - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Kinderen in het verzet - 3: Twee reuzen

Kinderen in het verzet - 3: Twee reuzen

Slechts eens om de zoveel jaar

Een kindertijd heeft François nauwelijks gehad, met 'den Duits' aan de voordeur was daar geen tijd voor. Het heeft er alle schijn van dat François' jeugd zelfs aan hem voorbij zal gaan. Het moment dat zijn vader aan de executiepaal wordt gebonden, begint hij aan de volgende fase van zijn leven. Eentje met verantwoordelijkheid, volwassenheid, waarin 'dromen' niet meer op zijn plaats is. Maar de nazi's de deur wijzen, is geen droom, het is een ideaal waarvoor François, Eusèbe en Lisa willen blijven opkomen. Daar zijn ze wel zeker van. Meer vastberaden dan ooit. Voorzichtiger ook. Lynx est de retour, maar tijdens hun korte onderbreking is de dynamiek van het conflict veranderd. Dat sommigen met de Duitsers collaboreren uit ideologie wist het trio al, maar blijkbaar doen sommigen het ook uit zuiver opportunisme. Anderen zijn dan weer te angstig om wat dan ook te ondernemen. Ondertussen zijn er ook communisten. En wat zijn kapitalisten? Allemaal mengen ze zich op het territorium waar de Lynx opereert. Het drietal moet dus uiterst voorzichtig zijn, zich razendsnel aanpassen en bovenal inventiever zijn dan ze ooit waren. Ze leggen contact, recht de volwassenenwereld binnen, met alle verantwoordelijkheden die daarbij horen.

Het werk van scenarist Vincent Dugomier is alle superlatieven die voor de vorige delen werden gebruikt absoluut waard. Uiterst zeldzaam durven we het woord "briljant" in de mond te nemen. De manier waarop de jeugdige lezer samen met de hoofdpersonages de context van oorlog leert kennen, is ronduit ongeëvenaard binnen het domein van de jeugdstrip. Evenwichtig en uitgebalanceerd, doordacht. Niets is zwart of wit. De aandacht voor ethische grijze zones is dé kracht van deze reeks. De Duitse Lisa haat nazi's, maar wil haar land niet ten onder zien gaan. "Toch niet iedere Duitser kan slecht zijn?" Bestaat er een zachtere manier om die boodschap over te brengen dan hoe de auteurs het hier aanpakken? Het typeert deze reeks volkomen: nergens een overkill aan informatie of onderliggende boodschap, alles stelselmatig en volgens het ritme van het verhaal. Het plot primeert. En toch, wees maar zeker jonge lezer, hier leer je onbewust meer van dan van een pseudo-docustrip.

Wie toch wat drempelvrees heeft, kan niet anders dan over de streep getrokken worden door de aandoenlijk toegankelijke tekeningen van Benoît Ers. Zo wordt 1+1 uiteindelijk 4. Jawel, 4, want dit is geen zuivere jeugdstrip maar een reeks die meegroeit met z'n jonge lezers.