Geschreven door : David Steenhuyse - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Kaplan en Masson -1 - De chaostheorie

Kaplan en Masson -1 - De chaostheorie

Sexy klassiekersvariant


Glénat zet alle middelen in ter promotie van de reeks Kaplan & Masson. Bij onze vaste stripwinkelier bijvoorbeeld werd de recentste oogst stripaankopen in met Kaplan & Masson bedrukte plastiekzakken gestopt. Dat die zakken scheurden onder het gewicht van de vele, vele strips, kunnen we de nieuwe stripreeks niet aanwrijven. We hadden er maar minder moeten in proppen.

In de geheel uit retro-elementen opgetrokken eersteling van deze nieuwe reeks start het verhaal met een nachtmerrie van geleerde Alfred Bernstein die voor de zoveelste keer op rij de verschrikkelijke resultaten van de mede door hem ontwikkelde atoombom in Hiroshima beleeft. Enig schuldgevoel is hem niet vreemd. En dat gevoel deelt hij met nog andere geleerden die aan de uitvinding hebben meegewerkt. Iemand is van hun verantwoordelijkheid op de hoogte en elimineert de ene na de andere geleerde. Het houdt de politie, de pers en het publiek bezig. Oud-medewerker van Bernstein, Nathan Masson, is bereid om zijn studie van lichtdeeltjes te voltooien. Ondertussen is zijn beste vriend luitenant-kolonel Etienne Kapklan, die ooit Massons leven redde en nu werkzaam is bij de militaire inlichtingendienst, met de zaak-Bernstein belast. Allebei zijn ze nu betrokken partij bij het doel van de seriemoordenaar die duidelijk door wraak is gedreven.

Didier Convard maakte het zichzelf niet makkelijk. Met het schetsen van een door jarenvijftigkader, het opzetten van een zo meeslepend mogelijke intrige en de voorstelling van bij lezers nu nog volslagen onbekende striphelden moet hij veel hooi op zijn vork nemen. Het vergt dan ook heel wat pagina's vooraleer alles in zijn plooi begint te vallen en er zowaar sprake komt van échte, 24-achtige spanning. De finale waarbij een tikkende klok voelbaar aanwezig is, deed ons merkbaar sneller lezen. Het kleine streepje humor dat met een sullige assistent pas in het latere gedeelte van het verhaal om de hoek komt piepen, is dan weer totaal overbodig en zelfs storend. Hoe dan ook blijft alles luchtig, toch zeker in vergelijking met De Geheime Driehoek en Thanâtos.

Jean-Christophe Tibert maakt er een sexyer en gedreven variant van klassiekers als Blake en Mortimer, Kuifje en Lefranc van. Zijn personages zijn beweeglijk, de uitwerking van decors en paginalay-out bevordert de geloofwaardigheid en dat alles in een soepele penseellijn. Enkel het plooitje in de neusbrug is een kenmerk die hij beter achterwege liet.