Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Jerome K. Jerome Bloks - 27: Namaak

Jerome K. Jerome Bloks - 27: Namaak

Parels voor fijnproevers

Zelfzeker kijken we in de spiegel en dreunen onze mantra nog eens op: "Ja, elke lezer van onze site weet inmiddels dat we al dertig jaar zware fan zijn van Jerome K. Jerome Bloks. En na ons diepte-interview is dat nog veel erger geworden. Maar! Maar, we moeten professioneel blijven. Eerlijk en rechtvaardig zijn. Het is onze verdomde plicht om een objectieve beoordeling te geven over het album. Dat zijn we jullie verplicht." Fluks nemen we terug plaats achter onze laptop. We halen diep adem. Hier komt het dan. De nieuwe Bloks is goed! O, wat is hij goed!! Verdomd goed!!! Oef, daar zijn we al vanaf.

Toch is ook Namaak weer een typische Bloks. Ondanks de 72 bladzijden hadden we hem weer zo uit en waren we weer ontgoocheld over de plot. Ja, weer. Dat zijn we immers altijd na een eerste lezing. Maar we herlezen de albums heel regelmatig opnieuw en pas na een zoveelste herneming komt de subtiliteit van de verhalen naar boven en worden ook nieuwe deeltjes favorieten. De insteek van de avonturen van onze buurtdetective blijft eenvoudig, kleinmenselijk en lokaal, toch zit de puzzel elke keer opnieuw geweldig goed in elkaar. Altijd origineel, geen speld tussen te krijgen én logisch.

Bovendien valt tekenaar-scenarist Alain Dodier nooit, nee nooit, terug op een deus ex machina of andere gemakkelijkheidsoplossing. Om het nog complexer te maken, spelen zijn lineair vertelde verhalen zich af in een korte tijdspanne. Vaak is het een onderzoek van amper een paar dagen, waarin Bloks met klassiek gedegen speurwerk, zonder hulp van een geweldige databank van een bevriende flik, de oplossing vindt. Ook nu weer. Via zijn vriend, priester Arthur, wordt Jerome K. Jerome geïntroduceerd bij barones Barbier de Conches. Haar zoon, een nietsnut die dokter is en altijd krap bij kas zit, is ontvoerd. Samen bekijken ze een smartphonefilmpje waarop hij gekneveld op een stoel zit. Zijn ontvoerder vraagt 100.000 euro losgeld. De barones zit in de put. Ze kan niet geloven dat haar bloedeigen zoon haar zo voor de gek houdt. Een valse ontvoering opzetten, wat traantjes faken en haar nogmaals geld lichter maken. Hoe diep kan een mens vallen? En hij had haar nog maar gepluimd door de indrukwekkende luxe-horlogecollectie van haar man zaliger te vervangen door ordinaire namaak. Nu kon hij de boom in. Maar om die stommeling nog niet meer in de problemen te brengen, wil ze er de politie niet bijhalen. Jerome moet deze klus maar klaren.

Die paar pagina's waarop de barones over de ontvoering spreekt, tonen de echte scenariokracht van Dodier. Eventjes laten vallen waarom de politie er niet bij mag komen, achteloos vertellen dat de namaak recent is waardoor er onmiddellijk ontkracht wordt dat de oplossing niet in het verleden moet gezocht worden, de smartphone van een vriend,... Aan elk detail wordt gedacht en elk detail wordt zo nonchalant in de dialogen of tekeningen gesmokkeld dat het je pas bij een herlezing opvalt.

Zo is het ook in de tekeningen. De voorbije vijftien jaar neemt Dodier zijn tijd en laat hij zich niet meer dwingen door het aantal pagina's. Meer dan ooit duik je mee in het alledaagse van de klunzige detective. Je ziet hem eten, wandelen en slapen. Ook nu wordt één miezerig, persoonlijk geheimpje van de detective onthult. Als hij moe is, valt Jerome blijkbaar snel in slaap. Deze banale onthulling wordt een heel album lang omgetoverd tot een klein, charmant theaterspel. Grafisch hebben we de Duinkerkenaar leren kennen als een ultieme controlefreak. Niets laat hij aan het toeval over. Alles klopt. Zo neemt hij ter voorbereiding van de strip duizenden foto's. Alles wat je ziet, bestaat ergens echt. Zo is de gang van de flat van de zoon van de barones die van het appartement van Dodier zelf. Het zou ons niet verwonderen mocht zelfs het aantal bakstenen kloppen. Hoe belangrijk het bijna mangaritme van de strip is, toch moet elk prentje volledig op zichzelf staan. Zijn daarvoor een paar extra millimeters nodig die een logische bladindeling verstoren, dan is dan maar zo. En zo duiken in het album overal pagina's met een wafelijzerstructuur op die door hun drang naar perfectie een eerste indruk van imperfectie geven.

We hebben te doen met Jerome K. Jerome Bloks. Het zijn de ideale ontspanningstripjes. Herkenbaar, charmant, en puur hap-slik-weg. Blokskes, weet je wel. Maar als je even op de rem staat, ontdek je een dieperliggend perfectionisme. Sinds onze euro gevallen is — nogmaals, Dodier onthult veel in dit interview —, fluiten we bewonderd tussen onze tanden. Niemand kan perfectionisme zo gracieus vermommen als Dodier.

Namaak is al het zevenentwintigste Blokske. Ook nu weer is het een origineel pareltje.