Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Jazz Maynard - 1: Home sweet home - 2: Het lied van El Raval

Jazz Maynard - 1: Home sweet home - 2: Het lied van El Raval

Taxi Driver meets Kill Bill

Als de inspiratie ver te zoeken is, lezen we graag wat andere recensies van strips die we mogen bespreken. Heel vaak zijn we het over een mening zo eens of oneens dat onze teksten zichzelf schrijven. Over Jazz Maynard viel er over verschillende landsgrenzen niets dan goed te lezen. We vonden alleen maar lovende recensies over deze zevendelige reeks die na een eerste bundeling bij Blloan, nu gelukkig wordt hernomen door Dark Dragon Books. De vier sterren en de 9/10'en vlogen ons rond de oren. Oververdiend, maar eentonig qua quotering. Gelukkig lazen we op een forum ook één enkele pure afbraakrecensie over het eerste deel. We veerden er helemaal van op. We vertalen ze even uit de losse pols.

Dit is gewoon pang-pang-boem-boem met pseudo-intelligente dialogen. Jazz Maynard kan ook alles: goddelijk trompet spelen, een half dozijn gangsters neerknallen in een bordeel, en als een volleerde ninja halsbrekende stunt uithalen. En wanneer hij dan toch eens wordt vastgekneveld op een stoel en daardoor kniediep in de shit zit, wordt hij zomaar gered door een oude makker die hij al jaren niet gezien had. Wat een flauwe deus ex machina. Dit is zo goedkoop. 1/10.

Kijk van zo'n besprekingen leven we helemaal op. Maar deze hapslikwegbespreking van het eerste deel is wel 100% accuraat. Er valt geen speld tussen te krijgen. De schrijver vergat wel één ding. Wij houden wel van zo'n strips. Zeker als ze nog eens subliem getekend én fantastisch opgebouwd zijn.

Tekenaar is de Spanjaard Roger Ibañez Ugena, die ons al het wonderlijk mooie Michel schonk (over de mentaal gehandicapte volwassen man die nog bij zijn moeder inwoont, geschreven door scenario Zidrou). In het eerste deel zie je hem nog wat zoeken naar een eigen smoel. Hij behoudt zijn hypernerveus euromangaritme, maar landt grafisch ergens tussen Grégory Charlet (Kabbala, De Gezusters Fox) en Hugues Labiano (Black Op, De Leeuw van Judah, De Ster van de Woestijn). Knap. De verleidelijke monchrome inkleuring houdt alles netjes samen. Dit is echt wel topwerk, en wordt deel na deel beter.

Isabellae- en Arthus Trivium-scenarist Sandro Raule bouwt de plot slim op. Hij jongleert volop met flashbacks, maar verliest ons op geen enkel moment. En voor je het weet, ben je gehecht aan deze ruwe mix van Taxi Driver, Patser en Kill Bill. Ook Jazz Maynard woont en leeft in de duistere wijken van een grootstad (Barcelona). Ook hij is een crimineel én een halve James Bond. Maar Jazz is ook een fantastische ballerina die kogelregens gracieus ontwijkt en even lichtvoetig de mokerslagen van nog zwaardere jongens neutraliseert. Het is een gave. O ja, Jazz speelt ook trompet. Ook hierin is hij de beste. Maar op zich doet dat er niet toe. Helemaal niet.

We zijn dan ook blij dat er voor deze heruitgave gekozen werd voor een andere cover die niet onmiddellijk hint naar een zware graphic novel over een getormenteerde jazztrompettist. Nee, dat is deze strip allesbehalve. Jazz deelt zijn familienaam met de enigmatische zanger van Tool. En zo leest deze strip ook. Dit is geen jazz. Dit is Maynard. Gitzwart, langzaam opbouwend, met rake mokerslagen én uitermate verslavend. A perfect circle. Meer van dattum, graag. En snel!