Geschreven door : David Steenhuyse - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Het uur van de gargouille

Het uur van de gargouille

Old school

In de chronologie van de planeet Troy is Het uur van de Gargouille de oudst gesitueerde na Veroveraars van Troy. Terwijl de hoofdserie Lanfeust van Troy zich afspeelt in het jaar 4010, moeten we voor dit nieuwe one-shot in de nevenreeks Legenden van Troy terug naar het jaar 450. Triban was toen nog een rijke handelsstad zonder hoge omwallingen. Een vreemd fenomeen ruïneert de kastelen van de meest welvarende families van de stad. De aan de muren bevestigde gargouilles (waterspuwers) eten er 's nachts de muren op. Ze vergrijpen zich niet aan de woningen van de gewone burgers want die zijn van hout, stro en drek gemaakt. "Die armelui hebben altijd wel 'n smoesje", stelt Zissel vast. Zij is de oudste dochter van de edyle, een hoge positie met macht. Diezelfde dag komt barbaar Nükhumaru G'hipoe Vanua, kortweg Nükhu, in de haven aan. Hij komt er werk zoeken. In een café, waar het bier lauw is, de muziek warm en de meisjes heet, waagt hij zich aan een stevig potje percussie en dat lokt niet alleen alle vrouwen in de buurt die op de maat meedansen, maar ook de gargouilles. Hmm... misschien is het een goed idee om de gargouilles voor eens en altijd uit te schakelen dankzij de gave van de barbaar. Tegen een forse betaling, zo wordt Nülkhu voorgehouden, moet hij de gargouilles naar een eilandje lokken waar ze neergeschoten zullen worden door de boogschutters van Triban. Ondertussen zwijmelen Zissel en al haar huwbare gelijken voor de barbaar. De bronstigheid tiert welig. Nükhu laat het zich welgevallen. Het komt hem nog van pas.

Het humorgehalte van deze Troyaanse versie van De rattenvanger van Hamelen is lang niet kwaad. Vooral in de tekstkaders blinkt Christophe Arleston weer uit in het formuleren van rake beschrijvingen. De domme uitspraken van de adellijke jonkvrouwen zijn andere teksten om van te smullen.

Didier Cassegrain kennen we sinds kort van De valstrik van Zarkass, tot nu toe de minst geslaagde romanverstripping in de overkoepelende sf-reeks Het universum van Stefan Wul en dat ligt dan vooral aan het vervelende scenario van Yann. Hij tekende ook het vervolg van het tweeluik Tao Bang dat al een eeuwigheid staat aangekondigd bij Arboris. Zijn tekenstijl heeft iets rudimentair, schetsmatig, waarbij de contouren van zijn figuren duidelijker zijn aangezet dan de rest. Op sociale media en in andere publicaties is hij gekend voor zijn wulpse pin-ups, steeds met meiden die licht hangende torpedoborsten en een brede kont torsen. Proportioneel gezien kloppen zijn springerige dametjes niet echt, maar dat maakt Cassegrain goed door hun een vrolijk kokette uitstraling mee te geven. De expressies van alle personages zijn trouwens zeer geslaagd. Er zit een komische, theatrale overdrijving in die iets old school heeft.

Binnenkort verschijnt het laatste deel van de trilogie Tykko in vertaling bij Uitgeverij L. Met Amazones van Troy willen Dany en Arleston nog doorgaan. Voorlopig zijn er geen concrete andere titels in de collectie Legenden van Troy aangekondigd. Zag Arleston dan toch in dat het allemaal te veel werd in de wereld van Troy? Met zijn twee jonste worpen, Ploneïs de Onzekere en Het uur van de Gargouilles, presenteert hij nochtans geen ondermaatse verhalen.