Geschreven door : Wim De Troyer - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Druuna - 0: Anima + Druuna - 1

Druuna - 0: Anima + Druuna - 1

Druuna zoals je haar nog nooit hebt gezien

Geef maar toe, je gooit er soms ook een blik in. Ontken maar niet, we hebben allemaal wel eens schijnbaar achteloos een blik geworpen in de stapel 18+-strips die elke stripspeciaalzaak ter beschikking heeft. De een met al wat meer schroom dan de ander. Iedereen doet alsof we het niet gezien hebben, maar we hebben je zien rondscharrelen. Even zenuwachtig rondkijkend of er geen klein grut aanwezig is in de winkel om dan met de air van man of vrouw des wereld 'per ongeluk' een Serpieri uit de bakken te toveren en gespeeld ongeïnteresseerd door te bladeren.

En laat ons eerlijk wezen, enkel Milo Manara en Paolo Eleuteri Serpieri steken er in deze bakken met kont en tieten bovenuit... pardon, met kop en schouders. Verscheidene van die albums geraakten dan ook wel eens geheel toevallig tussen de andere aangekochte strips in onze zakken. Aankopen die we steeds konden verdedigen door te wijzen op het uitmuntende tekenwerk. Een verdediging die nog steeds staat als een huis, edelachtbare. De openbare aanklager, zijnde de ene keer ons schuldgevoel, de andere keer moeder de vrouw, wees ook niet geheel onverdienstelijk op het feit dat de scenario's soms even weinig om het lijf hadden als de dames in de boekjes, of dat ze in het geval van Serpieri bespottelijk verwarrend waren. En dus ook op niets sloegen.

Deze integrale reeks toont met het gloednieuwe, inleidende deel 0, Anima, wat we bedoelen. Geheel overbodig. En een onverbloemd excuus om Druuna te etaleren in al haar welgevormde sensualiteit. Maar wat een tekenpracht! Wat een kleuren, wat een anatomie. Al de klassieke Serpieri-elementen zijn hier aanwezig: natuur, aliens, mutanten, konten en seksualiteit. Verhaal? Met moeite. Maar nog wel met een schetsdossier en een miniverhaaltje van zeven pagina's erbij.

Morbus Gravis en Delta, de oorspronkelijke eerste twee delen van de reeks, bezitten niet alleen de geroemde kwaliteiten van een klassieke Serpieri, maar zijn ook nog eens gezegend met een verhaal. En dat dient niet als excuus voor de seks, en de seks niet als afleiding van het verhaal.

Het is op zo’n momenten dat we denken aan de uitspraak van Alan Moore over diens Lost girls: "Hadden we het kunst genoemd, iedereen had het porno genoemd. Nu we het porno noemen, noemt iedereen het kunst." Kortom: Druuna is geen porno. Het is een stripreeks die voor een volwassen publiek is geschreven dat niet vies is van sensualiteit, erotiek, en ja, zelfs pornografie. Als dit, en de term sciencefiction iets voor jou zijn, dan is er geen betere stripreeks te vinden. En een integrale als herontdekking van een klassieke reeks die zoveel meer is dan ginnegappend borsten staren, dat kan in onze collectie niet ontbreken.