Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Dood en opgegraven - 2: De lijken willen niet wijken

Dood en opgegraven - 2: De lijken willen niet wijken

Knuffelzombie

Yan Faucher was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats. Bij een ruzie tussen twee dealers wou de tiener tussenbeide komen, maar hij kreeg een stiletto in zijn buik. Yan was op slag dood. Van de daders geen spoor. Een jaar later is Nico zijn beste vriend nog niet vergeten. Toen hij Yans graf voorbij liep, hoorde hij plots klaroengeschal uit de grond komen. Het was de klaroen die hij zelf in Yans kist had gelegd! Hij besloot de lijkkist op te graven, maar werd betrapt door de politie. Die opende alsnog de kist, maar zag alleen het half vergane lijk van de tiener liggen. Maar Yan leefde. De levende dode kon ontsnappen en vond onderdak in de slaapkamer van Nico. Die was, op de penetrante lijkgeur na, maar al te blij dat zijn beste vriend terug was. Nu hij weer levend is, besluit de jonge zombie zijn familie op te zoeken én zijn moordenaar op te sporen. Maar eerst zou hij Alice, die zo'n mooie liefdesbrief in zijn kist had gestopt, kussen.

We waren allerminst overtuigd van het eerste deel van deze jeugdreeks. Het was te veel, te weinig en te ongeloofwaardig. Maar de zombiejongen had wel iets, en we besloten de strip een tweede kans te geven. Gelukkig. Het verhaal begint te vlotten en krijgt steeds meer om het lijf. De Canadese jeugdschrijver Jocelyn Boisvert, die een van zijn vele bekroonde jeugdboeken, omzette naar zijn allereerste stripscenario, begint ook steeds beter het stripvak onder de knie te krijgen. Er zit vaart in, de dialogen zijn goed en hij werkt al veel meer met cliffhangers. Je voelt wel nog dat hij zijn verhaal opbouwt in hoofdstukjes waardoor de spanningsbogen veel te kort uitvallen. Bovendien ergeren we ons nog steeds aan het gegeven waarom een simpele drugsdealer zo graag wil moorden. Ook Yans leeftijd is ons een mysterie. Officieel is hij een dertienjarige zombie, maar hij rijdt net zoals Suske, Jommeke en andere striphelden vlotter met de wagen dan Michel Vaillant.

Waar we wel al helemaal voor gewonnen zijn, is de grafische aanpak van Pascal Colpron. Na jarenlang decors te hebben getekend voor Mooie Navels, weet hij duidelijk wat hij wil. De personages zijn uitermate klassiek, braaf en (te) proper getekend. Niet voor niets wil Alice haar zombievriendje kussen. De Canadees verrast echt door zijn pagina's vol te proppen met kleine prentjes. Hierdoor krijg je een mangaeffect waar elke beweging of bedenking een tekening waard is. Het werkt. De strip is hierdoor uiterst toegankelijk geworden en leest als een trein.

Dood en Opgegraven is een toffe jeugdstrip geworden voor de jongere striplezer die iets meer weerhaakjes wil dan bij zijn vertrouwde Jommeke of F.C. De Kampioenen. Lekker instapstripje.