Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Don Vega

Don Vega

Je suis Zorro

1849. Het gaat het Mexicaanse leger niet voor de wind. Na Texas verliezen ze nu ook Alta California aan de Amerikanen. Binnen enkele maanden zal het de officiële staat Californië worden, maar momenteel is het een plek zonder wetten onder militair bewind. Bovendien werd er onlangs goud gevonden. Veel goud. In enkele weken tijd werd Californië het nieuwe El Dorado. Boeren verlieten massaal hun akkers, Europeanen emigreerden massaal naar de zonnestaat om er hun geluk te beproeven, maar zoals het meestal gaat, worden niet de goudzoekers rijk maar wie hen het gepaste materiaal verkoopt. Señor Gomez gaat hierin nog een stap verder. Hij rijgt in spoedtempo de louche zaakjes aan elkaar. Hij koopt de gronden van de bankroete boeren of dwingt hen die te verkopen. Zelf verpatst hij die als goudclaims aan naïeve immigranten. Maar zijn grootste stunt moet nog komen. Straks, wanneer Californië een echte rechtsstaat wordt, raakt zijn wet goedgekeurd waardoor alle gronden van de verslagen Mexicanen worden onteigend. Gomez en zijn kliek bankiers en grootgrondbezitters zitten op de eerste rij. Het landgoed van de oude Don Vega, waar het allereerste goud werd gevonden, had hij al listig tot zijn eigendom gemaakt. Zijn bloeddorstige rechterhand Borrow bestuurt er sindsdien de goudmijnen met harde hand. De boeren/mijnwerkers morren en zijn op het eind van hun krachten. Ze bundelen al hun hoop, geloof en kracht in de mythische figuur El Zorro. De gemaskerde wreker zal hen redden van deze nieuwe slavernij. Her en der duiken graffiti op van het bekende vossenlogo. De spanning stijgt. En plots is hij daar: El Zorro! Hij daagt Borrow uit en richt zijn geweer op de beul. Het hapert. Borrow en zijn mannen overmeesteren snel de gemaskerde man en knopen hem direct op. Nah! El Zorro is dood. Maar hoop dood je niet zomaar. De samengetroepte mijnwerkers scanderen één voor één dat zij Zorro zijn. Zorro was dood, maar drie minuten later alweer verrezen.

We kregen een koude rilling als we dit Dead Poets Society-, School of rock- of Je suis Charlie-moment lazen. Dit blijft zo sterk. We hebben nog maar enkele bladzijden achter de rug en we weten nu al dat dit dikke fun wordt. Pierre Alary (Silas Corey, SinBad,...) gooit zich volop op de legende van deze oersuperheld. Hij maakt er een klassieke western van, boordevol archetypische personages en duels. Alleen worden die hier niet beslecht met een revolver, maar met een degen. Yes! De Fransman gaat ook naar de kern van de grote inspiratiebron voor Batman. Hij dumpt de dwaze soldaten, de naïviteit — wie o wie zou toch achter dit masker kunnen schuilen? — en andere goedkope humor. Dit is keiharde actie. Op de geweldige knipoog op het einde na en een goedgevonden steek naar de Kerk, is deze Don Vega een rechttoe rechtaan verhaal. Het is vlot geschreven, goed verteld, maar vooral heel knap in beeld gebracht. Alary schiep voor zichzelf het ideale verhaal om zich grafisch volledig uit te leven. De visueel spectaculaire schermscènes palmen pagina's in en de decors zijn extreem verzorgd. Bovendien speelt hij met kleuren en ritmiek. Ja, dit is een echte tekenaarstrip. Bovendien verrast Alary ons door de bijna vergeten rastertechniek uit oude krantenstrips weer op te vissen. Het geeft de strip onmiddellijk een nadrukkelijk retrogevoel. Top.

De western Don Vega zal de stripwereld niet veranderen. Maar het is wel een prima western waar het tekenplezier van afspat.