Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

De verschrikkelijke paus - 4: Liefde is blind

De verschrikkelijke paus - 4: Liefde is blind

Nec plus ultra

We waren er niet goed van. Zo'n ongeloofwaardige levenswandel, dat kon geen enkele scenarist bedenken. En toch is het echt gebeurd. Jaja, die Netflix-documentaire over Joe Exotic, The Tiger King, was één grote WTF?. Om even te bekomen, besloten we een stripje te lezen. We namen de bovenste van onze fel inkrimpende leesachterstandstapel, De Verschrikkelijke Paus.

We vielen van de regen in de drup. De exotische levenswandel van paus Julius II is het nec plus ultra. Het begon braafjes met de moord op twee pausen. Zo kon kardinaal Della Rovere uiteindelijk zelf de pauselijke troon bestijgen. Dat laatste werkwoord mag je zelfs letterlijk nemen. Geen kont was veilig voor deze godsvruchtige man. Zijn lijstje van minnaars leest als een Panini-boek van bekende Italianen: Michelangelo, Machiavelli, Rafaël,... noem maar op. Julius II liet hen onder meer de Sixtijnse kapel schilderen en de Sint-Pietersbasiliek zijn grandeur geven. En dan waren er nog zijn oorlogsplannen, vol list en bedrog. Ongelofelijk. Julius II raakte met alles weg en zijn macht werd almaar groter. Maar nu is zijn rijk uit. Een tiental kardinalen staat naast zijn sterfbed. Verbaasd vragen ze zich af hoe het kan dat hun verschrikkelijke paus die nacht gestorven is. Hij was de avond voordien nog zo kwiek. En hij was sinds die mirakels toch echt de plaatsvervanger van God op aarde.

We zijn het een en ander gewoon van de Chileen Alejandro Jodorowsky. Steeds slaagt de man erin de bakens van de totale ongeloofwaardigheid te verzetten. En toch blijven we vallen voor zijn vlotgeschreven WTF?-verhalen. Ook nu weer. Het slotdeel van De Verschrikkelijke Paus laat zich lezen als een grote losstaande epiloog. Je verwacht de totale ondergang van een van de markantste pausen ooit, maar dat was buiten de verdraaide waarheid van Jodorowsky gerekend. Het resultaat is machtige ongein, een Metabaron waardig.

Tekenaar van dienst is nog steeds Theo Caneschi. Na vijf jaar stilte twijfelden velen of de nieuwe tekenaar van Murena nog wel zin had om dit verhaal af te werken, maar het openingsprentje neemt onmiddellijk alle twijfel weg. Wat een binnenkomer! De Italiaan leeft zich ook verder helemaal uit in de burleske, barokke tekeningen. Bovendien kiest hij vaker voor grotere kaders, meer verrassende perspectieven en meer inzoomende camerastandpunten dan we van hem gewoon zijn. Het geeft dit album een frisse dynamiek die volledig past bij dit over-the-topscenario.

Iedereen die niet gezegend is met een ferme dosis relativeringsvermogen loopt het best met een wijde boog rond dit album. Alle andere stripliefhebbers zullen een moddervette lach op hun gezicht krijgen. Ja, zo'n pausen maken ze vandaag niet meer.