Geschreven door : Gert Meesters - Categorieën : Reviews Focus Knack

De Rode Ridder - 250: De uitverkorene

De Rode Ridder - 250: De uitverkorene

Cui Bono?

Italiaan Fabio Bono en ervaren scenarist Marc Legendre moeten de slabakkende Rode Ridder weer in galop krijgen met een terugkeer naar het klassieke ridderverhaal.

Op de cover staat een ridder die je herkent aan zijn rode tuniek en de driedelige gesp die zijn mantel vasthoudt. Hij zwaait vervaarlijk met zijn zwaard naar een draak die niet al te lief in zijn richting kijkt. Achter de brede ridderrug staat een meisje met een diep decolleté dat bijna achteloos een uil de lucht in werpt.

Wie niet beter weet, zou denken dat De uitverkorene het zoveelste album van de Rode Ridder is. Dat is ook zo, het is gewoon het zoveelste album van de Rode Ridder. Maar er is ook iets vreemds aan de hand. Johans onherkenbare hoofd is kleiner en minder dik dan zijn buitenaardse bovenarmen en in het donkere beeld lijkt wel een volgspot gericht op de personages, een nogal irreëel inkleuringseffect.

Wat blijkt? Standaard Uitgeverij, al bijna dertig jaar officieel eigenaar van de Studio Vandersteen-reeks De Rode Ridder, heeft eindelijk iets radicaals gedaan met de zieltogende ridderreeks. De laatste jaren waren al geregeld nieuwe scenaristen aangekondigd, maar nu de vaste tekenaar Claus Scholz met pensioen ging, moest ook een nieuwe penseelridder gezocht worden. Standaard vond die bij de Italiaan Fabio Bono, die met zijn reeks Katharen had aangegeven zich thuis te voelen in de middeleeuwen. Amoras-scenarist Marc Legendre had al enkele Rode Ridders geschreven en werkte een negendelige verhaalcyclus uit voor de nieuwe tekenaar.

Voor de herstart bij nummer 250 werd zelfs het lopende verhaal uit album 249 bruusk afgebroken. Over De uitverkorene is er goed en slecht nieuws. Het verhaal is steviger en ridderachtiger dan de groteborstenfantasy die Karel Biddeloo er vanaf de jaren tachtig van gemaakt had. Legendre geeft de Rode Ridder een oorlogstrauma uit de kruistochten, zonder meer een troef voor een stevige ridderreeks. Tekenaar Bono heeft wel meer talent voor sfeerschepping via kleur dan voor trefzeker tekenen. Enkele bijzonder wrede scènes die frontaal worden getoond, verraden ook een onscherpe focus.

Voor kinderen is dit nachtmerriemateriaal, voor volwassenen is het verhaal te mager. Vooralsnog lijkt de nieuwe Rode Ridder meer op een stuiptrekking dan op een renaissance.

Score : *----