Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

De mensheid volgens Crocodile Charley

De mensheid volgens Crocodile Charley

Laat me nu toch niet alleen

Charley is een vreemde krokodil. Zijn vleugels groeien nog niet. Maar dat komt nog wel. Hij neemt er de juiste medicijnen voor. Wat zijn klasgenootjes doen en over hem zeggen, kan hem weinig schelen. Charley vertoeft graag in zijn eigen wereldje, en hij voelt er zich veilig. Als het even kan, klimt hij op het dak van zijn huis en draait er steeds die ene stokoude lp van Jacques Brel op zijn draagbare platendraaier. Ne me quitte pas rolt van de daken. Ach, wat zou hij graag een mens zijn. Dat lijkt zo tof. Dat zou pas zijn echte lichaam zijn. Maar zover hij weet, bestaan mensen niet meer. Of misschien nog wel in de riolen. Maar ook dit zal wel een stadslegende zijn. Op een dag staat de hele stad in rep en roer. Er is een mens gesignaleerd! Een jongetje. Er zijn zelfs camerabeelden van. Wat een gedoe!

Na zijn straffe debuut, Hondsdol, is de Nederlandse schrijver-tekenaar Victor Meijer terug met De mensheid volgens Crocodile Charley. En het is er weer knal op. Crocodile Charley is veel. Enerzijds is het een knap kortverhaal waar poëzie, wreedheid en cynisme netjes door elkaar lopen. Anderzijds bulkt zijn World according to garp van de grote thema’s, zoals erbij willen horen, escapisme, onbegrip, gevangen zitten in een verkeerd lichaam, enzovoort. Net zoals in Hondsdol toont Meijer alles, maar verklaart niets. Je moet zelf het hele verhaal maken. En dit kan je zo licht of zo zwaar maken als je wil. Persoonlijk genieten wij het meest van de verwarring die de eerste lezing ons gaf. Die was absurd, surreëel, grappig en pakkend tegelijk. Maar er was en is ook nog steeds de ontgoocheling. Dit verhaal is te kort. Alles klopt en past, maar toch verlangen we naar meer. Dit lijkt meer op het begin van iets groters.

Grafisch zoekt Victor Meijer de mosterd bij Nicolas de Crécy en Mœbius ten tijde van De Erectomaan. Rechte lijnen die met de vrije hand getekend worden, knappe arceringen en knap regiewerk combineert hij met een eenstemmig blauwe inkleuring. Die geeft het verhaal iets dromerigs. Het hoogtepunt van het album is een surreële fotocollage zoals Johan De Moor ze ook durft te maken. Charley laat ons daarin een eigen fotoplakboek zien van wat hij denkt hoe de mensheid was. Een mooiere spiegel kan men je niet voorhouden.

De mensheid volgens Crocodile Charley is een strip die heel veel is. Dit is er eentje om te lezen en te herlezen. Onversneden eindejaarlijstjesmateriaal. Alweer.