Geschreven door : Gert Meesters - Categorieën : Reviews Focus Knack

A.D. New Orleans na de watersnood - A.D. New Orleans na de watersnood

A.D. New Orleans na de watersnood - A.D. New Orleans na de watersnood

VLOEIENDE GETUIGENISSEN

Neufeld vertelt Katrina alsof je er zelf bij was, maar blijft steken in sympathie voor de slachtoffers.


A.D. in de titel van Josh Neufelds reportagestrip over orkaan Katrina staat niet voor 'anno domini', in het jaar des heren, maar voor 'after the deluge', na de zondvloed. Dat op zichzelf toont al treffend welke impact Katrina had in New Orleans: de tijdrekening leek er wel van het jaar nul te moeten herbeginnen. Neufeld ging direct na de ramp in de buurt aan de slag als vrijwilliger bij het Rode Kruis, bracht er verslag over uit op zijn blog en maakte na aanmoedigende reacties een uitgebreide reportage, die uitmondde in deze boekpublicatie.

Voor zijn grote verhaal koos Neufeld zeven overlevers, wier ervaringen tijdens en na de passage van de orkaan hij helemaal uittekent. Hier toont het medium strip zich van zijn sterkste kant. Waar een televisieserie als Treme het moet doen met wat archiefbeelden van de storm, kan Neufeld zonder scrupules de hele stad opnieuw onder water laten lopen om de impact van de watersnood op het leven van de mensen zichtbaar te maken.

Neufeld verzamelde heel verschillende getuigen — van een flegmatieke dokter tot een migrant met een winkeltje en een stripverzamelaar — maar toch krijg je de indruk dat je beeld van de catastrofe onvolledig blijft. Zijn getuigen komen er allemaal redelijk goed af, op zwemmende stripcollecties en verzopen auto's na. Ze zien wel verschrikkelijke dingen, maar het schrijnendst zijn uiteraard de verhalen van mensen die het niet gehaald hebben.

Misschien is het oneerlijk van ons om A.D. te vergelijken met David Simons Treme, maar het ontgoochelt toch dat Neufeld vooral overeenkomsten met andere plaatsen in de VS lijkt te benadrukken. Katrina had iedereen kunnen overkomen, lijkt de onderliggende boodschap. Door geen aandacht te besteden aan de specifieke cultuur van the Crescent City, komt het nieuws over de onbewoonbaarheid van het centrum minder hard aan — alsof de stad inwisselbaar is.

Als opgetekend ooggetuigenverslag heeft Neufelds boek zijn verdiensten, maar als reportage stelt het boek wat teleur. De invalshoek blijft immers beperkt en raakt het falen van de overheid maar licht aan. Onbegrijpelijk is voorts ook de monochrome inkleuring, die van scène tot scène wisselt, waarbij de ene kleur nog meer pijn doet aan de ogen dan de andere.