Vrouwen in 't wit - 28: Mag het iets meer zijn?

.

.

.

Aanstekelijke ziekenhuishumor Het ziekenhuis is weer een gekkenhuis. De patiënten die op sterven liggen, doen wat ze willen en zijn onhandelbaar, hypnotiseurs gaan de concurrentie aan met anesthesisten en de ouders doen er nog een schepje bovenop. Bercovici en Cauvin vertellen weer een explosief verhaal over het dagelijkse leven in hun medische wereld. Deel 41 is even grappig en scherp als altijd, en beschrijft met veel humor wat er gebeurt...

Aanstekelijke ziekenhuishumor Alles draait in de soep in het ziekenhuis en Raoul Cauvin en Philippe Bercovici hebben besloten patiënten en personeel een humoristisch handje te helpen, met hier en daar een dosis sarcasme. Zoals steeds is humor de beste remedie om de pijn te verlichten, zeker als er herstructureringen zijn en het ziekenhuispersoneel wordt overgeplaatst. Sommigen zijn al op de psychiatrische dienst beland, anderen dromen van...

Aanstekelijke ziekenhuishumor Met dit veertigste album van Vrouwen in ‘t wit bewijzen Raoul Cauvin en Philippe Bercovici eens te meer dat de geest nog lang niet uit de fles is! Een reeks die je drinkt als limonade en zich laat degusteren als een glas goede wijn. Het verklaart misschien waarom de reeks na al die jaren en ontelbare gags - waarbij we het er allemaal al wel eens bij hebben moeten inschieten van het lachen - zijn topvorm weet te...

De lievelingsreeks van het ziekenhuispersoneel, want de patiënten zijn weer terug! Van radiologie tot pediatrie, van chirurgie tot otologie, alle afdelingen worden haarscherp ontleed door de vlijmscherpe scalpel van Cauvin en Bercovici. Met veel ironie en tederheid leggen deze twee humorspecialisten de kleine kwaaltjes en de grote gebreken bloot van de nieuwe supermarkten-van-de-gezondheidszorg. Daar knapt een mens van op!

Vrouwen in ’t wit is al sinds 1981 op de afspraak in de gangen van het ziekenhuis. Elke keer weer leveren ze het bewijs dat humor de beste remedie is voor ernstige onderwerpen zoals ziekte, eenzaamheid of de dood. Want als je de auteurs moet geloven, ontbreekt het in de wit gesteven wereld van chirurgen, verpleegsters en andere gezondheidsspecialisten niet aan cynisme of zotternij. Om het nog niet te hebben over de blunders die er worden...

Een verblijf in het ziekenhuis is niet alleen een fysieke lijdensweg. Ook moreel krijg je vaak een paar klappen. Daarom hebben de auteurs voor hun fans in dit negenentwintigste deel een paar belangrijke adviezen: denk twee keer na voor je je laat opereren, zorg ervoor dat je dochter onder geen enkel voorwendsel in de verpleegkunde gaat, luister niet naar alle wilde verhalen die verpleegsters verzinnen en ga nooit samenwonen met een 'vrouw in...

Een overdosis patiënten kun je alleen wegspoelen met een overdosis koffie! Een overdosis afgezette ledematen, een overdosis patiënten (met of zonder afgezette ledematen, een overdosis antibiotica, een overdosis stress, ... en voor de patiënten die al dan niet genezen en/of opgelapt naar huis vertrekken een overdosis rekeningen. Het risico is groot dat een aantal hoofdpersonages al die ellende probeert weg te spoelen met... een overdosis...

Het onvermoeibare duo Cauvin en Bercovici is terug met een negenendertigste album waarin we als geprivilegieerde vips vanop de eerste rij het wel en wee mogen meemaken van dokters, verplegers en patiënten. De zorgverstrekkers zijn vaak het slachtoffer van de hoge werkdruk, het gebrek aan personeel en koppige patiënten. En de patiënten? Die zijn het slachtoffer van een logge administratie, betweterige artsen en... juist, ja, hun ziekte....

Een reeks met een groot hart Als je het hart hebt, moet je maar eens binnenwandelen op de spoedgevallendienst van dokter Poezel. Daar zul je merken dat geen twee 'gevallen' identiek zijn. De ene patiënt wordt het slachtoffer van automedicatie, zenuwlijders gaan ten onder aan maag- en andere zweren en doe-het-zelvers snoeien niet alleen hun haag maar vaak ook zichzelf en hun buren. De patiënten uit de kliniek van dokter Poezel zouden allemaal...

.

Werken in een ziekenhuis is niet elke dag even prettig. Ook niet elke nacht, overigens. De nachtploeg is onderbemand en de patiënten houden niet op met zeuren. Ze schrikken er ook niet voor terug om, als de verpleegster niet snel genoeg komt, zelf de gang op te gaan en hulp te zoeken... Ook de schoonmaakploegen proberen hun steentje bij te dragen tot een betere organisatie in het ziekenhuis. Maar vaak is dat dweilen met de kraan open... een...