Geschreven door : David Steenhuyse - Categorieën : In de pers , Reviews De Stripspeciaalzaak

Storm - De kronieken van Roodhaar - 6: Het jaar van de tweeling

Storm - De kronieken van Roodhaar - 6: Het jaar van de tweeling

Extra dimensie

Robbert Damen is de nieuwe scenarist van De kronieken van Roodhaar nadat Roy Thomas (deel 1) en uitgever Rob van Bavel (deel 2-5) fantasyverhalen met een streepje sf bedachten voor Storms sidekick. Damen kon met een schone lei beginnen nadat van Bavel de personages Kiley en de kapitein (even?) liet verdwijnen. Hij laat Roodhaar eerst nog even treuren om dat verlies voor ze een pagina later te maken krijgt met twee Aziatisch-achtige tweelingbroers. De kennismaking gebeurt met het blanke wapen tot de samoeraibroers haar duidelijk kunnen maken dat ze uit een ver keizerrijk zijn gereisd om Gōdenmïa, een legendarisch meer gevuld met goud, te bereiken. Volgens een profetie is het pad naar Gōdenmïa enkel zichtbaar als drie krijgers hun krachten verenigen met een derde krijger "zo rood als vuur". Komt Roodhaar even van pas, zeg! En oké, Roodhaar reist verder met de twee snuiters, ook al moet ze daarbij de wijze lessen van haar nieuwe metgezellen dulden.

We waren onze interesse in deze spin-off al een tijdje verloren door de weinig ingrijpende avonturen die Roodhaar beleefde en onderging, eenzelfde euvel dat we ook bij Storm ondervinden. Eigenlijk gaat Damen op dat elan verder, maar het verse bloed is welkom. We kunnen al meteen een reeks scènes opsommen die memorabel zijn. Een van die plaatjes (het laatste op pagina 45) had voor ons gerust paginagroot mogen zijn om de dramatische impact ervan te vergroten. Damen, zelf de tekenaar en scenarist van de uitstekende Victoriaanse magische detectivethriller Guardian, grijpt zijn kans voluit en zet een stevig omkaderd verhaal op poten waarbij hij op geen enkel moment de hoofdintrige uit het oog verliest. Elke nieuw element in zijn scenario is een direct obstakel voor de reis van Roodhaar en de tweelingbroers zonder dat het een overbodige afleiding is of vulsel om 48 pagina's vol te krijgen.

Als lezer weet je meer over de bestemming van de drie krijgers en dat geeft een extra dimensie. Robbert Damen en Romano Molenaar springen daar verstandig mee om en zoeken niet te veel naar verklaringen of oorzakelijke verbanden. Niet alles moet per se benoemd en uitgelegd worden, er mag nog mysterie overblijven of gewoon een aanvaarding dat dingen soms zijn zoals ze zijn.

Molenaar kon zich zichtbaar amuseren met het tekenen van de twee krijgers en een hele reeks fauna en flora die bij ons de sensatie van Leo's Aldebaran-cycli oproepen. Een indrukwekkende vondst, zowel grafisch als verhaaltechnisch, is de schrimmert, een soort reuzenhert. Alleen zetten beide auteurs het wat te dik in de verf dat ze het zelf ook een goede vondst vinden. De schrimmert neigt nogal naar een gemakzuchtige manier om telkens opnieuw redding te bieden. Romano's Roodhaar blijft een snoepje voor het oog, in zo goed als elke prent waarin je haar ziet. Uiteraard bewonderen wij haar om haar moed, intellect en lef. Het snoepjespalet van de inkleuring daarentegen mag voor ons een tandje minder, nu staat het op volume 11*. Wat zich afspeelt op de pagina's 12 tot 24 staat qua kleurgebruik in schril contrast met de meeste andere pagina's en net die pagina's vinden we beter, want evenwichtiger.

Damen houdt meteen de teugels strak in handen voor zijn debuut in deze reeks. Het zal ons benieuwen of hij wat meer branie in de reeks kan injecteren, stapje na stapje, album na album. Een volgend album, met de titel De parasiet van Danakill, staat alvast op stapel.

* Jawel, uit This is spinal tap.