Geschreven door : Flo Van Dijck - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Storm - De kronieken van Roodhaar - 5

Storm - De kronieken van Roodhaar - 5

Bijzondere wereld

Er was eens een toffe strip, Storm, getekend door Don Lawrence en geschreven door Martin Lodewijk. Toen het eerste album verscheen, was ondergetekende nog niet geboren en mijn broer vond de albums later bij een opkoper van troep en rotzooi. Dus op de dag dat broerlief enthousiast in de kamer kwam en riep "Dit moet je zien!" was Don Lawrence al enkele jaren dood en was de glorietijd van Martin Lodewijk als topscenarist voorbij. Dat kon de pret niet drukken. We hadden meteen een doos vol en ontdekten niet enkel nieuwbakken helden, maar daarenboven een onbekende wereld waarin de vreemdste wezens rondscharrelden en curieuze tuigen door de lucht vlogen. Dankzij albums zoals De Wentelwereld en De Levende Planeet zouden we in geen tijd van lezer tot bewonderaar opklimmen.

Toch zat er van bij aanvang een haar in de boter. Wat was dat met de rol van Roodhaar? Dat mijn kersverse heldin zich liefst luchtig kleedde en een hekel aan bh's leek te hebben, maakte haar een bondgenoot. Maar dat ze mentaal net zo weinig om het lijf had, begreep ik niet. Roodhaar is een vechtersbaas, kan prima boogschieten, is trouw, verbeten... maar wat zit er in dat hoofd van haar? Wat voelt ze, heeft ze hersens, een hart? Martin Lodewijk propte zijn Storm-universum vol met de waanzinnigste fantasieën en liet Roodhaar als een lege doos (sorry) door zijn verhalen hossen. Vreemd. Dat kan interessanter, moet iemand die was uitgekeken op de blote tieten hebben gedacht. "Geef haar een eigen reeks en je zal wat zien." Dat valt tegen.

De Reuzen van het Gebroken Rif is reeds het vijfde deel in deze spin-off en als vanouds vliegen Rob van Bavel (scenario) en Romano Molenaar (tekeningen) er meteen vol in. Kiley vermoordt de kapitein, Roodhaar doodt eerst Kiley en schakelt even later zichzelf uit en dan zijn we slechts enkele pagina's ver in dit exorbitante relaas. Het mag duidelijk zijn: wat tomeloze fantasie betreft, moet van Bavel niet voor zijn bevlogen leermeester Lodewijk onderdoen. Ook nu barst het verhaal weer van de excentrieke decors, bizarre situaties, buitenissige creaturen en verrassende plotwendingen. Was het een opwelling of begreep van Bavel dat hij na veertig platen de zeepbel moest doorprikken? Het gebeurt letterlijk en er blijft weinig over om verder mee te gaan. Dat is niet erg, wat verdwijnt was enkel lucht.

Wat collega's na dagen ploeteren bereiken, tekent Romano Molenaar uit de losse pols en met zijn personages toont hij zich een waardige plaatsvervanger van de onnavolgbare Don Lawrence. Dat de achtergronden nogal slordig worden afgehaspeld, is een kwaaltje maar ook met de kleuren gaat het de verkeerde richting uit. Er is een verschil tussen schilderen en inkleuren, maar dit is geen van beide. Dit heet digitaal kledderen en smeren. Het zijn kleine tekortkomingen die het leesplezier vooralsnog niet bederven. De bijzondere wereld van Storm én Roodhaar blijft fascineren, maar de makers mogen niet zelfgenoegzaam achterover leunen.

Dus heren scheppers, jullie hebben ondertussen vijf keer de kans laten liggen om Roodhaar menselijker te maken, nu is het uur van de waarheid aangebroken. We hebben onze heldin lang genoeg zien springen, rollebollen, knokken, strijden, hengsten en houwen... In het volgende deel mag het wat meer zijn. Grafisch én inhoudelijk. Geef die Rode een smoel en een eigen stem. Daarna mag ze wat mij betreft weer lustig oorlogvoeren.