Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Sangoma: De verdoemden van Kaapstad

Sangoma: De verdoemden van Kaapstad

Aparte polar

Dik twintig jaar geleden werd het Zuid-Afrikaanse Apartheidregime officieel ten grave gedragen. Eindelijk rechtvaardigheid. Eindelijk hoop. Eindelijk toekomst. Vandaag is er weinig reden tot jubelen. Zuid-Afrika is niet meer het welvarendste Afrikaanse land dat het ooit was. Zelfs de beroemde wijnbouwers hebben het niet onder de markt. Ja, de elite heeft het lastig. Onderaan de piramide blijft de situatie nog even schrijnend als vroeger. Het leven in de townships, de sloppenwijken rond de steden, is er harder dan ooit. Daar is vandaag alle hoop op een betere toekomst weggeëbd. Het hoeft je dan ook niet te verbazen dat ook in de politiek de raciale en ideologische tegenstellingen vlijmscherp zijn. De veelbelovende regenboogstaat is failliet. Meer nog, één kleine vonk is genoeg om het kruitvat te doen ontploffen. En ja, hoor, op het wijngaardveld van Eva Pienaar wordt de zwarte Sam dood aangetroffen. Enkele kilometers verderop wordt een baby dood en ontmand teruggevonden. Mister Cool as fuck zelve, luitenant Sheppard, wordt op deze explosieve zaak gezet.

Na zijn bekroonde politiethriller Zulu keert de Fransman Caryl Férey terug naar de Negende Kunst. Zijn Sangamo is een sociaal-politieke polar vol extreem geweld geworden. Dit is echt hard. Tekenaar is de straffe Corentin Rouge (Rio, Juarez, XIII mystery,...) die met Férey al Maori maakte. Deze nieuwe Jean Giraud blijft straffe pagina's afleveren waar we bewonderend naar kunnen blijven kijken. Straf. Sangoma heeft dus alles om dé eindejaarstopper te zijn, maar ergens blijven we op onze honger zitten. We hebben het gevoel dat Rouge al jaren dezelfde sociale sloppenwijkstrip maakt en het verhaal van Férey is gewoon te hard voor ons. We misten een kleine glimlach bij al die tranen en het brutale geweld. De buddygrap op het eind, die bovendien zo gepikt is van eightiesfilms als Leathal weapon of Police academy, deed deugd, maar is er dan weer over. Ook de B-strip Carnaval der ontzielden in de reeks Archie Cash kwam ons even voor de geest. Qua geloofwaardigheid zijn dat helaas geen te beste referenties.

De aparte polar Sangoma gaat helaas een paar keer Hollywoodiaans uit de bocht, maar geeft je vooral een keiharde stomp in je maag. Niet voor tere zieltjes.