Geschreven door : Diederik Van De Velde - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Rik Ringers - De nieuwe avonturen-5 + Integraal-1

Rik Ringers - De nieuwe avonturen-5 + Integraal-1

Vermenging van erfenissen

In deze bespreking worden zowel Rik Ringers: de beginjaren boek 1 als De nieuwe avonturen van Rik Ringers deel 5 besproken.

Wie een lijstje zou opmaken van de beroepen die strippersonages doorgaans beoefenen, zal in het merendeel van de gevallen uitkomen bij reporter of detective. Het is  voor scenaristen de meest voor de hand liggende manier om personages op een geloofwaardige manier in allerlei avonturen onder te dompelen. Rik Ringers is ook zo’n personage. De reporter verschijnt voor het eerst in 1955 in het weekblad van die andere reporter, Kuifje. Nochtans valt hij ten tijde van die korte verhaaltjes nog niet helemaal in de categorie van reporter. Hij vult geen kranten, hij verkoopt er. Maar laten we dit een verkenningsronde noemen, want eens André-Paul Duchâteau en Tibet langere verhalen creëren rond hun nieuwe held, is hij reporter. Daar vangt deze integrale reeks aan.

De achtercover van deze bundel geeft mee dat het de eerste drie verhalen bevat, maar dat klopt niet helemaal. De drie verhalen worden nog voorafgegaan door Wie Is de Kameleon?, of wat men vandaag, in deze tijden van tv-series, zou omschrijven als een pilotaflevering. Het is een aftasten van stijl en presentatie. Met Rik Ringers en commissaris Baardemakers worden meteen de twee hoofdpersonages geïntroduceerd. Rik schiet de commissaris te hulp wanneer bij die laatste ingebroken wordt. Visueel hebben ze nog niet alle kenmerken die hen later zouden typeren en ook de kenmerkende garderobe van Rik is nog niet volledig bedacht, maar hun karakter en onderlinge dynamiek is wel al duidelijk. Riks gele sportwagen is nog geen Porsche maar een MG. Zijn speurzin is wel al aanwezig. Rik lost zijn zaken op met een flinke dosis lef, de gave van deductie en een beetje hulp van de politie. Het zou de formule blijven die gehanteerd wordt tijdens de eerste jaren van de reeks. Ook wanneer hij onzacht in aanraking komt met de vader van een ontvoerd kind (De Ontvoering), zijn vermiste collega opspoort (Het Raadsel van Porquerolles), of een moordpoging onderzoekt (Rik Ringers in het Doolhof) lost Rik zaken op door het ontcijferen van aanwijzingen en het gebruik van logica. De verhalen met een min of meer geloofwaardige clou knipogen overduidelijk naar detectiveromans en behoren volgens ons tot  de betere die de reeks te bieden heeft. Gaandeweg zullen de knipogen naar detectiveromans plaatsmaken voor knipogen naar het onverklaarbare, het paranormale en de eigen (strip)reeks. Zo wordt Rik Ringers eigenlijk een reeks met twee gedaantes. Aanvankelijk is Rik een serieuze journalist-speurneus met een gevoel voor humor, nadien wordt hij een journalist-stripfiguur die met flinke zelfspot onverklaarbare zaken oplost. Beide kanten van dit Rik Ringers-DNA hebben hun charme en kan je gaandeweg niet meer los van elkaar zien.

Dat moet ook Zidrou hebben gedacht, want hij vermengt beide erfenissen van de reeks en dat gaat grotendeels goed. Het alweer vijfde verhaal start als een Rik Ringers-verhaal uit de beginjaren, met een meeslepend gebracht moordmysterie. Uiteraard zijn er ook Zidrou-stokpaardjes aanwezig. Zo zijn er verwijzingen naar kolonialisme, raciale vooroordelen en huidskleur. Zidrou legt het er bewust allemaal erg dik op, om zo de houding van de Franse jaren 1970 te illustreren. Kempers wordt overduidelijk neergezet als het knorrige, racistische establishment. Ook Zidrous typische humor is van de partij. Rik claimt  bovendien terug de (gedeelde) hoofdrol in zijn eigen reeks, Nadine krijgt de andere helft. Haar rol voelt bovendien waardevoller aan dan in de vorige delen, waarin ze vooral scheen toegevoegd om innuendo’s en libido te kunnen introduceren. Door de dit keer wel geslaagde dubbele hoofdrol is dit album evenwichtiger dan de vorige twee nadrukkelijk zwakkere delen. Alleen vinden we het jammer dat Zidrou er  toch voor kiest meer paranormale elementen toe te voegen dan oorspronkelijk leek te gebeuren. Maar we snappen het wel, zo bouwt hij immers een brug naar de twee identiteiten van de originele reeks.

In de eerste verhalen van de originele reeks zie je de grote Tibet zijn Rik Ringers steeds beter in de vingers krijgen. Hetzelfde geldt voor de Rik Ringers van Simon Van Liemt. Per album zie je zijn zelfvertrouwen en vaardigheden groeien, met af en toe verrassende resultaten, zoals de reflectie in het mes.

We verslikten ons wel even toen we de dossieromschrijving van Le Lombard lazen bij de eerste integrale van de klassieke detectivereeks. Een dergelijk dossier "uitgebreid" noemen, is zichzelf onterecht op de borst kloppen. Dat kan enkel uitdraaien op te hoge verwachtingen bij de klant en is dus onverstandige marketing. Als je de schutbladen en de paginagrote covers uit het weekblad Kuifje even wegrekent, kom je op slechts vier (4!) bladzijden met tekst, waarop dan nog eens behoorlijk wat afbeeldingen staan. Het merendeel van de uitgeverijen zou voor hun dossiersamenstelling best weleens in de leer mogen bij uitgeverijen als DupuisSaga Uitgaven of Sherpa. Eerlijk, Le Lombard, de pas vorig jaar overleden Duchâteau had toch een uitgebreider dossier verdiend, niet?

Zidrou geeft in zijn album wel een eerbetoon, via een Chick Bill-cameo (Duchâteau voorzag Tibet van vele Chick Bill-scenario’s). Ook geeft Zidrou Nadine voor het eerst in de geschiedenis van de reeks een achternaam. Gascard! Niet toevallig de achternaam van ene Tibet. En over naamgeving gesproken, Riks collega Bob behoudt in de bundeling zijn originele Franse naam, Drumont. Als dat gaandeweg niet opnieuw vertaald wordt naar Dalberg is een vervelende onzorgvuldigheid na jaren eindelijk weggewerkt.