Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Precinct 77 -3 - Big Boss requiem

Precinct 77 -3 - Big Boss requiem

Camp met een grote C

Onnozel. Dwaas. Hilarisch. Broodjeaap. Horrorkitsch. Pure camp. Jaja, we hebben ons geweldig geamuseerd met het slotdeel van Precinct 77. Deze driedelige reeks begon nochtans klassiek met de ambitieuze politieagente Lili Lafayette die haar weg zocht in het net iets te corrupte Precinct 77 van een niet nader genoemde Amerikaanse grootstad. Maar de coma van een dikke misdaadpief, toepasselijk Big Boss genaamd, veranderde de zaak. De hele onderwereld begon elkaar uit te moorden in een meedogenloze strijd om de heerschappij over de stad. Alleen vergat men één klein detail, namelijk een gezwel op de neus van Big Boss dat nogal sterk leek op een mannetje. Bovendien bleek die gigapuist nog te leven ook. Nee, we vinden dit niet uit. Professors Bells' Mexicaan met twee hoofden heeft toch ook ooit echt bestaan? Maar in plaats van een manipulatieve vervorming van een tumor, is het verhaal van de Big Boss nog dramatischer. Het kleine wezentje is niemand minder dan de echte bestuurder van het lichaam. Bovendien kan hij dankzij het miskend genie van een geschorste hersenchirurg zijn geest transporteren op elke mens aan wie hij ook maar denkt. Dat lichaam komt dan volledig onder zijn controle. En zo blijft de Big Boss ook vanuit zijn comateuze toestand de touwtjes in handen hebben. Alleen drijft hij het nu te ver. Een bloederige bazooka-aanval op het politiebureau was de druppel die de emmer deed overlopen. De flikken trekken ten aanval.

Neen, Precinct 77 is duidelijk geen grote kunst, maar het is wel verduiveld goede camp. Net zoals het burleske From dusk till dawn van Quentin Tarantino (herinner je het ellenlange vampierengevecht in die louche bar) eindigt dit ooit ernstig begonnen drieluik in een gigantische bloedplas. Er wordt gevochten, geschoten, vermoord en weer herrezen dankzij de gekende zombietruukjes. Ja, zelfs de horrorpastiche van de eindelijk dode die je nog één keer doet schrikken, werd in dit scenario ingebouwd. Zalig. Bovendien is het scenario van deze strip echt het betere jatwerk. Het truukje van de kleine mens die grote lichamen bestuurt, kennen we nog uit de prima strip De cyclus van de twee horizonten (door Rossi en Makyo). En daarbovenop heeft de plot van dit deel flink wat leentjebuur gespeeld uit de al even dwaze Ethan Hawke-actiefilm Assault on Precinct 13. Het origineel van die film werd trouwens geschreven en geregisseerd door John Carpenter die ook Halloween op zijn conto heeft staan. En laat Halloween nu net de horrorstrip zijn waarmee we tekenaar Pieter Denys mee leerden kennen. Een echte toptekenaar zal Denys nooit worden, maar hij kent perfect zijn limieten. Jean-Philippe Dugand helpt 'm flink door de prima dialogen die je deze moddervette plot met plezier doet doorslikken.

Natuurlijk blijven we zweren bij Yslaire, Larcenet en andere Pedrosa's, maar deze camp mag voor ons zeker een vervolg kennen.