Geschreven door : Koen Driessens - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Op zoek naar de tijdvogel - Voor de zoektocht - 5: De orde van het teken

Op zoek naar de tijdvogel - Voor de zoektocht - 5: De orde van het teken

Teken aan de wand

Met vijf albums (en vier tekenaars) duurt de prequelcyclus Voor de Zoektocht inmiddels al langer dan de eigenlijke zoektocht en er is duidelijk nog geen eind in zicht. Er is zoiets als de uitdrukking "zich suf zoeken". Wel, deze uitstekende fantasyreeks verzeilt stilaan in de wat suffe, onverschillige, tja-kan-het-mij-nog-wat-schelen-fase. Is De Orde van het Teken dat teken aan de wand van de neergang? Spijtig, want we waren altijd te vinden om mee te zoeken.

Ridder Bolster en zijn (steeds meer op de voorgrond komende) zelfverklaarde leerling Bulrog werden eind vorig album het slachtoffer van verraad. In het nieuwe verhaal, voor het eerst getekend door David Etien (die zich liet opmerken in De Vier van Baker Street), lijdt Bolster sindsdien aan geheugenverlies (een wat clichématige truc) en blijkt hij daardoor ontvankelijk voor een door de fanatieke Orde van het Teken ingelijfde ouwe knar die zijn wil kan opleggen aan simpelen van geest (magie? Nog zo'n trucje). Bolster in de rangen van die godsdienstrevolutionairen? Het zal grote gevolgen hebben, niet in het minst voor zijn latrelatie met prinses Mara...

Zonder iets te willen spoilen moet gezegd dat de gebeurtenissen in dit deel vooral op persoonlijk vlak dramatisch zijn voor de hoofdpersonages, ook al is er nauwelijks voortgang in het grotere plaatje of zelfs in hun ontwikkeling en verhouding tot elkaar. Al is wat er gebeurt best schokkend, hoe het gebeurt is eigenlijk vrij snel verteld. De kern van deze aflevering is op enkele platen klaar. De indruk dat de auteurs daarom met een aantal platen op overschot zaten is groot, waarop ze bepaalde scènes wat buiten verhouding lang maakten of in de decoupage met heel grote kaders werkten.

Echter, Etien kwijt zich voortreffelijk van zijn tekentaak. Rimpelloos is de overgang van Vincent Mallié (delen 3 en 4 van de tweede cyclus) die op zijn beurt ongemerkt Mohamed Aouamri (deel 2) afloste, zelf al de overnemer van Dominique Lidwine. Het universum van de Tijdvogel leent zich ook goed tot overname omdat het zo specifiek is: de rare, harige beestjes, de sporen in het hoge gras, de windjakkers, de lelijke wijven,... Als die in je vingers zitten, is de klus als tekenaar al half geklaard. Maar ook Etiens Bolster of Mara zijn overtuigend.

Het verhaal dus iets minder. De almaar langer durende afrekening met de Orde, de eindeloze onvervulde seksuele spanning tussen Bolster en Mara, het beoogde nobele ridderschap van Bolster,... het boeit steeds minder. Is onze zoektocht naar plezier in deze reeks daarmee afgelopen? Zoals we tot nog toe uitkeken naar elke nieuwe aflevering zullen we misschien niet meer doen, al blijft dit een topserie met schitterende personages, prachtige en geloofwaardige settings en een weldoordacht leidmotief die alle krediet verdient tot ze gevonden heeft wat ze zocht. Maar meezoeken, dat hoeft niet meer.