Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Nathanaëlle: Nathanaëlle

Nathanaëlle: Nathanaëlle

Als je man een koffierobot wordt...

Beltran. Fred Beltran. Wacht eens even. Ja, dat is die van De Technovaders en Megalex. Machtig, dat die nog strips maakt. En wie is de scenarist? Charles Berberian! Super! Samen met Philippe Dupuy maakte hij het geweldige Meneer Johan. Eindelijk wordt er nog eens iets van hem vertaald. En zo worden we in amper drie seconden teruggekatapulteerd naar begin jaren 2000 waar beide heren de meest fonkelende sterren aan het stripfirmament waren. Onze hand grijpt euforisch naar hun eerste gezamelijke worp Nathanaelle. We stellen ons geen vragen wat we eigenlijk gekocht hebben. We leven in een nostalgische, extatische roes. Wat zal die vreemde auteurscombinatie geven?

Natuurlijk is het de eerste strip van de weekoogst die we lezen. Tien bladzijden verder zijn we helemaal verkocht. We zijn dan al ettelijke keren op het verkeerde been gezet. Mogelijke hoofdpersonages zijn al dood alvorens we ze echt leerden kennen. En het echte hoofdpersonage, een wandelende koffiemachine, barst zo van optimisme en menslievendheid dat het logisch is dat die stervende jongen hem vader noemt. WTF? In welke wereld zijn we nu terechtgekomen? Enkele bladzijden verder weten we al een ietsjepietsje meer. Berberian onthult immers tergend langzaam de achtergrond van zijn sf-wereld. De mensheid is verdeeld geraakt in twee groepen. De meesten leven ondergronds in kleine cabines, zichzelf verliezend in drugs, porno en kunstmatig voedsel. Ze weten niet beter dat de aarde boven hen vernietigd is in een apocalyptische oorlog. Maar ze dwalen. Boven hen, in openlucht, leeft een elite die zich de onsterfelijkheid eigen heeft gemaakt. De rijksten zijn in staat om hun ziel te laten incarneren in andere menselijke lichamen. De iets minder gefortuneerden kunnen robots worden. En zo maken we kennis met Melville. Na zijn dood is hij getransformeerd in een robot wiens missie overeenkomt met zijn grootste hobby, namelijk koffie. Daarom is Melville een koffierobot geworden die elke voorbijganger intens gelukkig maakt met zijn perfect uitgebalanceerde, aromatische mokkakopjes. Zijn vrouw wordt gek van haar nieuwe man. Had ze hem maar laten sterven. En dan begint het verhaal over beide werelden die niets van elkaar weten.

Nathanaelle heeft alles wat we van een goede sf-strip verwachten. Het is even bizar als Mœbius, even out-of-the-box als De Technovaders en even duister als S.O.S. Geluk. Berberians hoofdplot komt al bij al niet bijster origineel over, maar het werkt wel. Rustig onthult hij steeds meer lagen om uiteindelijk te eindigen in een wereld die zo zou passen in Azimut, de onlangs door Daedalus voltooide reeks van Jean-Baptiste Andreae en Wilfrid Lupano. Toch zouden we tal van opmerkingen kunnen maken over de te oppervlakkige benadering van Berberians sf-wereld, de duale rol van Nathanaelles vader en diens motieven,... maar who cares? We hebben 80,5 (jawel) bladzijden intens genoten van deze sf-strip. Ook Fransman Beltran voelt zich duidelijk in zijn element met Berberians hersenspinsels. Als vanouds zijn z'n personages retestrak en stijf getekend, maar het tekenplezier spat wel van de pagina's. Een rijk decor, een extra kleurlaagje en een snuifje grafische humor. Het kan, en het past.

Volgens de informatie op de achterflap zou dit een compleet verhaal moeten zijn, maar alles aan deze strip smeekt om een logisch vervolg. Een hoopgevend "einde van dit deel" sluit de laatste halve pagina af. Hopelijk zijn niet alle dromen bedrog. Hoe onaf deze strip ook is, hoeveel onbenut potentieel deze Nathanaelle nog heeft,... dit is nu al echt goed. Straffe comeback!