Geschreven door : Gert Meesters - Categorieën : Reviews Focus Knack

Morgen weer een dag - 2: In gezinsverband

Morgen weer een dag - 2: In gezinsverband

DE KOSMISCHE LACH 

In gezinsverband bewijst het: Bart Schoofs is de monkelende interne vijand van het moderne mensdom.

Bart Schoofs is eigenlijk een maanbewoner die ons vanaf een afstand in de gaten houdt. Anders valt het niet te verklaren hoe hij wekelijks in de rubriek ‘Samenleving’ van Knack het geklungel van de hedendaagse homo sapiens gadeslaat – met een analytisch vermogen dat alleen binnen het bereik ligt van iemand die zichzelf niet tot de menselijke soort rekent. Vanaf zijn verre satelliet doorziet hij ons meedogenloos, al blijven onze sociale geplogenheden ook voor een begaafd buitenaards wezen moeilijk te ontcijferen.

In de aflevering Bijna goede voornemens gaat een man ‘minder werpen’ en is iemand anders ‘gestopt met ruiken’. De problemen met de interpretatie van gelaatsuitdrukkingen of ironie, elders in het boek, zijn ook heel aannemelijk voor buitenaards gespuis. Op andere momenten lijkt Schoofs toch tot zijn nek in het menselijke moeras te zitten. De autistische trekjes van veel mannen moet je van binnenuit meemaken, de worstelingen van moeders die voor zichzelf nooit hoog genoeg kunnen springen, moet je leren herkennen. Een afkickcentrum voor een smartphoneverslaving, daar zou een maanmannetje nooit op kunnen komen.

Vooral de inventiviteit van de grappen verraadt dat Schoofs al een tijd op deze aarde rondloopt. Met veel succes vermijdt hij humoristische paden waarop te veel spoorvorming is opgetreden. In tijden waarin we al blij mogen zijn met één flauw grapje per daartoe verzonnen stripje, steekt Schoofs zijn afleveringen vol intelligente twists en subtiele overdrijvingen die de wereld nauwelijks gekker voorstellen dan hij al is. Zes absurde cadeaubonnen of foute kerstcadeaus op één pagina: Schoofs biedt waar voor je tijd. Net door de ontregelende extra’s valt op hoe pathetisch het mensdom kan zijn, als een krioelende mierenkolonie die de weg vaker kwijt is dan ze wil toegeven. Niet toevallig heet de filosoof-aan-de-leiband in een van de strips Bergson, naar Henri Bergson, de man die de lach zag als een sociale correctie.

Schoofs biedt zijn lezer de lach als verlichting, waardoor we ons kleine bestaan opnieuw kunnen bekijken alsof we met een verrekijker vanaf de maan naar onszelf staan te kijken.

Score : ****-