Geschreven door : Jan Goffin - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Merel

Merel

Roddels zijn vergif

Merel is een alleenstaande vrouw, veertiger, die houdt van de natuur en ook enkele eenden kweekt waarmee ze deelneemt aan wedstrijden. Ze is goed bevriend met Maarten, een andere eendenliefhebber. Merel woont in een eenvoudige hoeve aan de rand van een dorp met een klassieke samenstelling: een kerk, een voetbalploeg, een lagere school, een kleine supermarkt en dergelijke meer. Iedereen kent er iedereen. Voor de kost is ze verslaggever bij een regionale krant en aldus aanwezig bij de meeste evenementen. We maken kennis met enkele echtparen, zoals Bert en Vera, en Suzie en Geert. De verstandhouding tussen deze laatsten is niet optimaal, want Geert hangt volgens Suzie te veel rond bij de voetbalploeg en heeft te weinig aandacht voor het gezin en hun zoontje Finn. Wanneer bij de inhuldiging van nieuwe douches bij de viering van vijfenveertig jaar voetbalclub KVCV Merel als grapje vertelt dat ze de mooie douches heeft bewonderd met Geert naakt eronder, wordt de eerste kiem gelegd voor het begin van allerhande achterklap. Suzie gelooft deze grap als waargebeurd, begint vrijgezel Merel te zien als een “stoute” vrouw die eigenlijk avontuurtjes uitlokt. Suzie vertelt haar visie ook aan anderen die eveneens gelijke situaties menen te herkennen. Merel wordt daardoor almaar meer gemeden door iedereen. Er ontstaat wantrouwen. Kinderen en enkele pubers die flarden van de roddels hebben gehoord, onthouden vooral dat het om een stoute vrouw gaat en vatten het plan op om haar het leven zuur te maken. En het zal niet bij vandalenstreken blijven...

Het scenario en de tekeningen zijn van Clara Lodewick. Het is haar debuut in de stripwereld dat vorig jaar eerst in het Frans verscheen. Het is een sterk verhaal met rake dialogen waarin ze op een treffende manier schetst hoe onschuldige uitlatingen en welgemeend vriendelijke gebaren op een verkeerde manier kunnen geïnterpreteerd worden. Hoe snel de achterdocht achter deze spontane houding van een alleenstaande vrouw Clara Lodewick als een verleidingstactiek wordt gezien, zogezegd louter om mannen het hoofd op hol te brengen. Verdere roddels kunnen zo een totaal foutief beeld van iemand neerzetten en vergiftigen als het ware een ganse gemeenschap. Voor het slachtoffer van zulke achterklap is de impact groot en wordt het quasi onmogelijk de onwaarheden te weerleggen. Je zou je kunnen afvragen waarom Merel geen klacht neerlegt bij de politie voor de vandalenstreken en het onrecht haar aangedaan, maar ze is een vredelievend persoon en wil de situatie niet verder laten escaleren, zeker omdat de daders kinderen en jongeren zijn die niet goed hebben beseft wat ze deden.

Lodewick gebruikt geen spectaculaire omgeving voor haar verhaal, maar integendeel een doodgewone kleine dorpsgemeenschap, zoals er nog talloze zijn, met kleine, alledaagse dingen. Het is levensecht en de lezer kan er ongetwijfeld elementen in herkennen van zijn/haar eigen leefwereld. Uiteraard circuleren er ook roddels — dat is van alle tijden — in grotere gemeenten, maar de ontsnappingsmogelijkheden voor je gemoedsrust zijn er veel ruimer dan in een dorp. De spanningen komen daar minder in de schijnwerper.

De tekenstijl is een ongecompliceerde klare lijn, zonder tierlantijntjes, waarbij een duidelijke uitbeelding van de gemoedstoestand van de personages primeert. Enkele belangrijke wisselingen in de stemming van Merel krijgen een ganse pagina. De stijl doet een beetje denken aan Étienne Davodeau (Luchtwegen, Lulu, De stroman, De val) die ook rudimentair zijn personages neerzet. In dit interview verwijst Lodewick voor de vrij grote handen en voeten van haar figuren naar de expressionistische schilder Constant Permeke, van wie ze fan is. Lodewick gebruikt in haar album geen klassieke tekstkaders om een nieuwe scène of een andere periode te situeren, maar dat is totaal geen bezwaar, het verloop wijst zichzelf uit.

Het thema in Merel is een les voor ons allen: doe nooit mee aan negatieve roddels over iemand. Een ontroerend album dat we onthouden voor onze eindejaarslijst.