Geschreven door : Jeroen François - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Halloween blues -4 - Verdwijnpunten

Halloween blues -4 - Verdwijnpunten

De draad kwijt

Politie-inspecteur Forester Hill probeert de onschuld te bewijzen van een terdoodveroordeelde man die acht jaar geleden zijn vrouw zou vermoord hebben. Een simpel uitgangspunt, maar toch raakten we tijdens het lezen van Verdwijnpunten al snel de draad kwijt. Aan het begin van het verhaal volgen we nog een andere vrouw, waarover in de rest van de strip met geen woord meer wordt gerept. Dat Forester Hill meer aandacht heeft voor vrouwelijk schoon, dan voor het oplossen van het raadsel, hielp ook al niet. Vandaar dat we Verdwijnpunten grotendeels met een gefronst voorhoofd lazen, vrezende dat het aan onze verstandelijke vermogens lag dat we niet alles begrepen, met de bijkomende angst dat ons voorhoofd niet meer in zijn oorspronkelijke staat zou terugplooien. Maar aan het einde van het verhaal verklaart scenarist Mythic alles netjes, dus iedereen tevreden.

Wij hebben dit vierde deel uit de fijne reeks Halloween blues dus met wat gemengde gevoelens gelezen. Het scenario kon wat boeiender verteld worden, maar wat ons het meest stoorde was dat Mythic de rode draad die door gans de serie loopt verwaarloosde: de moord op filmster Dana Anderson, de vrouw van Forester Hill. Zij duikt wel geregeld op als spook en deze scènes zijn de leukste momenten van deze strip. Dood of niet, ze blijft een jaloers wicht die de avontuurtjes van manlief niet echt weet te waarderen. Wij hebben ons alvast geamuseerd met haar droge, sarcastische opmerkingen. Lachen is het wanneer ze met een uitgestreken gezicht aan Forester vertelt dat ze zwanger van hem is. Maar jammer genoeg komen we niets meer te weten over wie haar vermoordde en waarom. Wellicht houdt Mythic ons in spanning tot het zevende en laatste deel.

Ondanks het wat mindere scenario van Verdwijnpunten is Halloween blues nog steeds de moeite waard om te blijven volgen. Niet alleen voor het heerlijke gebekvecht tussen Forester en Dana, maar ook voor het tekenwerk van Kas. Toch zou iemand hem eens moeten vertellen dat er geen prijs bestaat voor de lelijkste cover. Al vier delen lang doet hij tevergeefs flink zijn best om die binnen te rijven. Gelukkig ziet het binnenwerk er veel verzorgder uit. De Pool kan ons nog steeds bekoren met zijn verfijnde tekenstijl met veel oog voor details. Hij schotelt ons een geloofwaardig beeld van de Verenigde Staten in de jaren vijftig. Auto's, kleding, architectuur,... we wanen ons direct in zo'n oude film van Alfred Hitchcock, al is er van suspens in Verdwijnpunten niet veel sprake.