Bloed kruipt waar het niet gaan kan
“Dit is mijn wereld niet” is de voorlopig laatste episode van de queeste van Duke, aka Morgan Finch, en zijn reisgenoot Swift. Samen is het duo onderweg naar Californië om $ 100.000 af te leveren aan de eigenaars van een mijnconcern. Maar Duke wil vooral zijn geliefde Peg bevrijden. Zij wordt door ene Mr. King, een demoon uit Dukes verleden, gebruikt als lokaas om met Duke af te rekenen. Na een akkefietje in het bekende westernstadje Sanora en een shoot-out op de ranch van Mr. King slagen Swift en Duke er in om Peg te verlossen en het geld af te leveren. Met de premie beginnen Peg en Duke een nieuw leven in New Orleans. Men zou denken dat het verhaal in schoonheid eindigt, maar dat is buiten de waard gerekend. Het huisje, tuintje, beestje spelen, is zijn wereld niet. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en Duke keert terug naar Montana om er sheriff te spelen. Hier loopt hij een oude bekende tegen het lijf, de vrouw van zijn overleden broer Clem. Einde story??
Ook in dit laatste deel zorgt Yves H. voor een flinke portie geweld en voor onverwachte wendingen. Zo duikt in Sanora uit het niets de dood gewaande reus Ed op (zie deel 3 Ik ben een schaduw). Yves H. zet Duke neer als een getraumatiseerde, in zichzelf gekeerde gunfighter, die na een moeilijke jeugd en een leven als killer probeert met zichzelf in het reine te komen, maar daar eigenlijk niet in slaagt. Voor ons hoefde de bevrijding van Peg uit de klauwen van King en zijn trawanten niet over 25 pagina’s worden uitgesmeerd.
Toch zitten in dit stuk van het verhaal een aantal prachtige platen. Hermann dompelt ons onder in een druilerige sfeer. De afrekening in de gietende regen is subliem. De landschappen in het begin van het verhaal zijn van een zelfde schoonheid. Alhoewel we niet echt wild zijn van de stijl van Hermann, blijft hij een meester van de negende kunst en levert hij ondanks zijn hoge leeftijd (84 jaar) met Duke toch weer een puntgave serie af. En dat je dit mag doen op scenario van je zoon, moet toch de max zijn. Hij slaagt er in het ruige van het Wilde Westen weer te geven met een passend kleurenpalet. Bovendien voorziet hij elk album uit de serie van een coole cover. We vinden het een beetje raar dat dit zogezegde laatste album uit de reeks niet het einde van Duke betekent en eigenlijk een open einde heeft. Voor ons echter mag het hier wel eindigen. Sommige lezers zullen dit betwisten, maar Duke is toch één van de betere westernseries.
