Geschreven door : Koen Driessens - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

De sage van Atlas & Axis - Deel 3 en Deel 4

De sage van Atlas & Axis - Deel 3 en Deel 4

Game of bones

Als we ons hondenleven moesten vergelijken met het heldenleven van Atlas en Axis konden we zeggen dat we serieus onze plas hebben moeten ophouden eer het baasje ons meenam voor walkies. Het is pas na liefst 42 (!) jaar (in hondenjaren uitgedrukt) dat we eindelijk kunnen snuffelen aan het kontje van deze serie.

Na de gezamenlijke uitgave van deel 1 en 2 in 2013 hoeft de uitgever van de hondse helden nu nochtans geen reprimande — en we laten een flauwe woordspeling over een 'standje' en 'hondjes' achterwege — omdat het slot van de sage nu ook weer in twee gelijktijdige uitgaven gebeurt. Een spreiding van de vier boekjes over zes jaar had ons echter heel wat gehijg, gehuil en gejaag achter onze eigen staart bespaard. Bovendien doet de publicatie van dit fantasyverhaal in hetzelfde kleine formaat als de woordloze Love-dierenboekjes deze onnodig in elkaars geurspoor komen.

In dit tweede tweeluik gaan de tamelijk onsamenhangende avonturen van Atlas en Axis verder met een bloedige strijd die niet de hunne is, maar wordt toch aangeknoopt met de eerste boekjes in de zoektocht naar het mythische Khimera. Een oude wrok en een oude liefde komen ook aan bot, euh bod. Oplettende lezertjes herkennen tussen de belegerde honden zelfs de twee bekendste Franse en Belgische striphonden (of is dat maar een idee-fixe van onze benevelde geest? Volgende keer dat we uitgaan, zullen we toch maar beter de Bobbie zijn).

Opletten ook voor ontploffende schapen! Het siert auteur Pau dat hij een gag als deze creatief weet te blijven benutten in dit hondse universum. Het aardigste aan de sage is overigens hoe de personages zich consequent als honden blijven gedragen, bijvoorbeeld in hun manieren van slapen, plassen, knuffelen, rennen, drinken, zich onderwerpen,... Subtiel zijn ook de fijne woordgrapjes, bijvoorbeeld wanneer de belegeraars bestookt worden met kokende olie, noemt men ze... hotdogs, indeed!

Pau's Pangea is onbekend en toch herkenbaar, en vooral mooi en met veel gevoel voor timing in beeld gebracht. Waf woef waf woef, wat is dit aardig om te zien! De figuurtjes doen wat Disney aan, maar dat is geen bezwaar: de landschappen en kleuren doen ons honderduit genieten. Kai! Een flauwe woordspeling te veel. In ons kot!