Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

De Beestenburcht - 3: De nacht der rechtvaardigen

De Beestenburcht - 3: De nacht der rechtvaardigen

Nutteloze recensie

Je hebt van die recensies die geen zin hebben. Deze is er zo eentje. De reden hoef je niet ver te zoeken. Het derde deel van De Beestenburcht is al vorige week verschenen en iedere stripliefhebber die de voorbije dagen bij zijn of haar favoriete stripboer is langsgeweest, heeft dit album gekocht, gelezen en goedgekeurd. En gelijk hebben ze. Ook deze De Beestenburcht heeft de zeldzame klasse van de voorbije onweerstaanbare delen. Zelfs de grootste onbenul kan voorspellen dat deel 3 heel hoog zal eindigen in de eindejaarlijstjes van beste strips van 2022. Honderd procent terecht.

Is er dan heus niet slechts aan De Beestenburcht? Weinig. Weinig. Het blijft een veredeld vervolg op Animal Farm waar de varkens gedegradeerd zijn tot lakeien van de nieuwe dictator, de stier Silvio. Je weet wat er zal komen. Je weet hoe het zal aflopen. En toch grijpt De Beestenburcht je bij het nekvel. Scenarist Xavier Dorison (Undertaker, Het Derde Testament, Long John Silver,...) heeft zijn plot zo gekneed dat hij ons blijft verrassen. Na het winterse deel 2 breekt eindelijk de lente aan en je voelt met de eerste zonnestralen weer de hoop opleven bij de onderdrukte dieren. Hun geweldloze revolutie die volop slachtoffers eist, maakt weer wat extra kans op slagen. Maar Dorison laat het pad niet over rozen verlopen. Meer nog, hij zet de initiële hoofdrolspelers, goed en kwaad, steeds meer op het achterplan. Nevenfiguren, zoals koe Bella, hond 2 en elf treden volop uit de schaduw, geven het verhaal nog extra diepgang. Niets is zwart-wit. Alles wordt grijs. Zelfs een revolutie tegen een dictator. Maar de strafste stoot is dat de Parijzenaar het verhaal laat beginnen met een knoert van een cliffhanger. Miljaar, wat was dat! Vakmanschap pur sang.

Het prima verhaal is één ding, maar de kers op de taart zijn de sublieme tekeningen van debutant (!) Félix Delep. Subtiel, teder en waarheidsgetrouw. Grafisch leunen zijn beesten sterk aan bij het realisme van Frank Pé (Het beest, Zoo, Ragebol), maar de prille twintiger voegt er nog een flinke scheut Disney-zwierigheid uit de tijd van De aristokatten of Robin Hood aan toe. Om de empathie voor de lezers te vergroten, brengt hij de ogen van zijwaarts kijkende beesten wat meer naar binnen en geeft hij elk dier wenkbrauwen. En zo worden beesten haast mensen. Vakmanschap pur sang.

We kunnen niet wegstoppen dat ook wij zwaar fan zijn van deze reeks. Maar het allermooiste van De Beestenburcht is dat de auteurs ons in ons interview bevestigden dat het met het volgende deel echt over en uit is. Ondanks het massale succes blijft De Beestenburcht bestaan uit vier delen die meteen de geschiedenis van de Negende Kunst zullen ingaan. Een reeks over een koe die niet uitgemolken wordt. Dat is pas een echte revolutie.

En voor de mensen die enkel de laatste alinea lezen. Het bovenstaande heeft geen zin om te lezen. Je hebt het album toch al gekocht, verslonden en heel hoog in je top-10-lijstje van 2022 geplaatst. En je had absoluut gelijk.