Geschreven door : Wouter Porteman - Categorieën : Reviews De Stripspeciaalzaak

Asterix en Obelix - 39: Asterix en de griffioen

Asterix en Obelix - 39: Asterix en de griffioen

De beste nieuwe

Is ie goed? Is ie goed? Ja. Het is de beste Asterix van Jean-Yves Ferri en Didier Conrad. Voilà, daar zijn we al vanaf.

Je kon er de voorbije dagen en weken niet naast kijken. Er is een nieuwe Asterix verschenen. Niet minder dan 5 miljoen exemplaren bedraagt de eerste druk, en dit in zeventien talen. Dit enorme getal spreekt boekdelen. Ook na tweeënzestig jaar blijft Asterix larger than life. Dit is geen strip bedoeld voor de honderdduizend diehard stripfans. Hun en onze mening doet er dus totaal niet toe. Dit is een van de weinige strips die nog een enorm groot volwassen publiek kunnen bereiken. En daar gelden andere normen voor. Neem nu de beeldtaal. Die is gewoon ouderwets. Elke tekening herhaalt en ondersteunt de tekst. Je leest en ziet als het ware tweemaal hetzelfde. Ook de kadrering, de lineaire verhaalopbouw en de morele verplichting om steeds maar weer dezelfde scènes — ja, de piraten doen weer mee — op te voeren, lijken ons een molensteen te zijn voor elke scenarist. Bovendien hebben alle Asterixen al decennia lang dezelfde hoofdplot. Asterix en Obelix zijn onoverwinnelijk en lossen alles met een gevecht op, maar zij of hun toverdrank worden door de scenarist de veertig bladzijden die daaraan voorafgaan gewoon opgezadeld met extra problemen. Pure sabotage dus.

Het ‘nieuwe’ duo Ferri en Conrad omarmt desalniettemin de wereld van Asterix. Er spat enorm veel liefde uit de tekeningen en het scenario. Nee, het is niet meer hetzelfde als de laatste zeventien albums van Albert Uderzo en René Goscinny zaliger. Maar het is zeker the next best thing. Conrad beheerst de stijl uitstekend en voegt er subtiel zijn eigen accenten aan toe. De decors zijn geweldig, de arcering heeft iets van Morris en de cameo’s van schrijver Michel Houellebecq en zangeres Dalida zijn meer dan een gimmick. Het enige waar we het moeilijk mee blijven hebben, zijn de overdreven karikaturale emoties van Asterix. Ach, als het dat maar is.

Scenarist Ferri ontvluchtte voor zijn vijfde album de lokale lange (woke)tenen en liet zijn helden reizen naar het onbekende land van de Sarmaten, een woest gebied ergens tussen Rusland, Mongolië en Kazachstan. Het enige weetje over dit volk is dat ook vrouwen er krijgsters waren. Zoveel vrijheid gaf scenarist Ferri vleugels. Hij maakte er een lekker gelaagde Asterix van. De basisplot is zoals steeds simpel. Julius Caesar wil een griffioen in het circus laten opdraven en stuurt een expeditie naar het land van de Sarmaten om er een te vangen. Hun gids is een gevangen genomen amazone. Haar oom, de lokale sjamaan, stuurt een telepathisch bericht naar Panoramix en de helden gaan de Samaarse amazones helpen. Maar Ferri voegde er het klassieke westernelement van de hopeloze expeditie aan toe. Aanvallen van wilden, de natuurelementen en complotdenken ondermijnen het moraal van de Romeinse avonturiers. Asterix en Obelix van hun kant worstelen met de sociale structuur van de amazones en omgekeerd. Beide elementen bieden voldoende stof voor vlotte dialogen en een aantal echt geslaagde grappen.

Ferri noemt deze strip zijn Kuifje in Tibet. Dat is fors overdreven, maar wel een leuke kers op de taart. Net als het befaamde Kuifje-album is Asterix en de griffioen een reis in een ondersneeuwd gebied waar een monster leeft. Maar buiten enkele leuke platjes voor de freaks (de angst voor het gebrul van de yeti, de pootafdruk in de sneeuw, het gele sjaaltje, de trompetterende monniken,...) is de link maar dunnetjes. De mooiste knipoog — een prachtige prent waar een dromerige Panoramix zijn schaakbord omver gooit en luidkeels zijn Tchang aanroept — bleek enkel te staan op een teaserpagina (je vindt 'm op deze pagina afgebeeld na de cover) die zelfs niet opgenomen is in het album. Dat is doodjammer, want het verklaart waarom Asterix en co zo snel deze heikele reis ondernemen.

We kunnen hier over veel zaken kniezen en zeuren — Waarom is Obelix zo dom geworden? Moeten ze echt om de haverklap vechten? — maar dat is eigenlijk niet relevant. Binnen de enorme beperkingen die er zijn, hebben de nieuwe auteurs een heel aardig verhaal gemaakt voor een heel breed publiek. Een verhaal dat bovendien geweldig in beeld is gebracht door de voormalige tekenaar van De Onnoembaren.

Asterix en de griffioen is de beste Asterix van het nieuwe duo. Dat ze er nog veel mogen maken. Nah!