Geschreven door : Gert Meesters - Categorieën : In de pers

3 vragen aan Marvano

3 vragen aan Marvano
  1. Blijkbaar heb je voor Bonneville gewerkt op basis van een manuscript van een zekere Zeldine Johnson. Toch klinkt de tekst heel erg als Marvano. Hoe zit dat?
    Marvano: Simpel: er is geen manuscript. Het staat wel als bron vermeld in mijn strip, maar dat is dus verzonnen. Je bent de eerste die me er zo direct naar vraagt. Tot nu toe had ik iedereen in de waan gelaten. Hopelijk neemt niemand me dat kwalijk.
    Dat valse manuscript heeft te maken met het geplande slot van Bonneville. Daarin zou een van de racende jongens uit de eerste pagina's van Vier nul zeven! als volwassene het manuscript aan een uitgever geven, waardoor iedereen zou begrijpen dat het niet echt is. Alleen heb ik dat einde ondertussen helemaal veranderd. Voor de rest is het verhaal trouwens heel waarheidsgetrouw!

  2. Waarom vertel je veel meer via de tekst dan gewoonlijk?
    Marvano: Volgens sommigen is Bonneville zelfs een geïllustreerd verhaal, maar dat klopt niet. De interactie tussen tekst en beeld blijft zoals in een strip. Eigenlijk kwam de truc met dat manuscript vooral voort uit een verlangen om anders te vertellen, om meer nadruk te leggen op de tekst. Zo hoef ik niet alle informatie in de dialogen te stoppen. Ik hou niet van dialogen waarvan je voelt dat ze alleen bestaan om dingen uit te leggen. Als ik niet zo veel tekst had gebruikt, had ik veel meer pagina's nodig gehad voor dit verhaal. Ik vond het in elk geval geweldig en wil zelfs bekijken of ik deze manier van vertellen kan recupereren voor een volgend project.

  3. Is de racerij voor jou een passie of een aanleiding om het over andere dingen te hebben?
    Marvano: Toen ik tien jaar was, ging het circuit van Zolder open. Ik woonde er vlakbij. Je kunt je voorstellen waar ik mijn weekends doorbracht. Een hele wereld ging voor me open. Dat boeide me als kind enorm, maar tegenwoordig interesseert het me geen hol meer.
    De racerij van de jaren zestig was een perfecte spiegel van de wereld van die tijd. Die recordjagers uit Bonneville waren gestoord. Ze namen risico's en accepteerden dat ze desnoods moesten betalen voor hun eigen stommiteiten. Nu lijkt niemand daar nog toe bereid. In de jaren zestig moest je leven met een bom boven je kop. Misschien wilden de mensen daarom uit het leven halen wat erin zat. Ze hadden ondernemingsgeest. Ach, misschien speelt ook wel mee dat ik toen jong was en heb ik gewoon heimwee naar mijn jeugd.